Op initiatief van Miriam Moczko, zelf een meer dan verdienstelijke zangeres en muzikante, is Café Barok in het centrum van Arnhem het decor voor drie optredens. Het is slim dat het podium voor het open raam is geplaatst, want zo hoeft niemand te kiezen tussen binnen of buiten zitten. Met ongeveer zeventig man publiek, van stamgasten tot nieuwsgierigen met kinderwagens, heerst er een geanimeerde sfeer.

De Amsterdammer Hartog is een relaxte en innemende man die tussen de liedjes korte verhaaltjes vertelt en daarmee de aandacht goed vasthoudt. Zijn manier van gitaarspelen kennen we van Joni Mitchell: het houdt het midden tussen fingerpicking en slaggitaar zonder plectrum. Hij zingt over het algemeen rustige liedjes met een verhalende tekst, zonder direct herkenbare coupletten en refreinen. Daardoor vraagt hij veel van het publiek.

Door zijn heldere, vrij hoge stem komen de complexe melodieën mooi tot bloei. Het hoogtepunt voor mij is No Hero, dat juist wel neigt naar een conventioneel popliedje. Dat heeft hij dus ook in zijn vingers. Wie van intelligente Engelstalige luistermuziek houdt, moet Hartog beslist eens gaan bekijken.

De folk-blues van Inge van den Kroonenberg is daarna op meerdere vlakken een verrassing. Zij maakt gebruik van een sampler om gitaar en zang te loopen en zo haar nummers extra laagjes te geven. Omdat ze van repeterende themaatjes houdt, dwingen haar liedjes tot luisteren. Ze heeft een aparte manier van spelen, een soort ruwe fingerpicking die technisch prima klinkt en toch de snaren flink mangelt. Haar donkerbruine stem haalt moeiteloos ook hogere regionen.

Kleine minpuntjes zijn een licht accent in de zang en tijdens het spelen soms een gebrek aan contact met het publiek. Met Ani DiFranco, Joan Baez en de vorig jaar overleden zwarte zangeres Odetta als invloeden lopen haar nummers flink uiteen. Het is knap dat ze deze traditionele muziek op haar eigen manier nieuw leven inblaast.

Zijn gitaarspel en techniek staan buiten kijf, maar het stemgeluid van Jack Aleister levert verdeelde reacties op. Het ene liedje zingt hij vrij monotoon, het volgende liedje gooit hij zijn ziel en zaligheid erin. Ik moet zeggen dat ik geen liefhebber ben van zijn stem. Deze is vrij onvast en klikt een beetje schel. Ach, Ziggy Stardust van Bowie is ook niet mijn favoriete plaat.

Zolang de composities een mooie melodie hebben, zoals Rivers And Waters en Only One Can Be The Best die een beetje naar Donovan neigen, is het resultaat soms vertederend. Wanneer hij een steviger nummer speelt, gaat de stem wringen en is het resultaat een stuk minder prettig om naar te luisteren. Daar staat tegenover dat Jack een uiterst precieze manier van gitaarspelen heeft, die hem ook door de mindere momenten heen trekt. Gecombineerd met een opvallende, soms bezeten overkomende presentatie, is dit in ieder geval een optreden waar nog wel even over nagepraat wordt door het publiek.

Laten we hopen dat er spoedig een vervolg komt op deze succesvolle en relaxte muziekmiddag. Momenteel staan er nog twee edities gepland in 2009.