Live In The Living is in de Randstad inmiddels een begrip. Het concept is als volgend: zorg voor een huiskamer waar minimaal 30 man in kan en boek via de site van Live in the Living artiesten, die voor een schappelijke prijs tussen de schuifdeuren komen staan. Deze vrijdagavond is de eer aan drie singer-songwriters, die ieder twee keer een kwartier mooie liedjes komen delen. Drie artiesten die geen onbekenden van elkaar zijn en allen wel iets betekend hebben in een project van de ander.

Nadat alle bezoekers een plekje op een klapstoel, of desnoods in de bedstee gevonden hebben, betreedt Michiel Flamman al gitaarspelende de ruimte. Treffend start hij met I Am Doing Fine. Met dit nummer onderstreept hij dat Solo sinds het laatste album - met de minstens even veelzeggende titel Before We Part - ook echt een soloproject is, maar zich prima staande weet te houden.
Vervolgens mooie verhaaltjes, eerst verteld en daarna gezongen. Bijvoorbeeld over het mysterieuze leven van interieurverzorgster Maria, wier sociale contacten enkel uit opdrachtbriefjes lijken te bestaan: ‘She’s known by name, not by face, the lady that cleans our place’. Na een kwartier genieten van zoveel puur geluid, eindigt Solo deze eerste sessie eveneens passend met het bijna gefluisterde A Loverstory Ends.   

Vervolgens schuifelt Charlie Dée enigszins verlegen het podium op. De sfeer in de huiskamer is zo ingehouden stil, dat het krakende geluid van de pianopedalen oorverdovend lijkt. Charlie Dée deelt een aantal intieme bekentenissen met het publiek, welke ze vertolkt op haar laatste cd Husbands And Wifes. Scheiden, het lijkt het centrale thema van de avond. Is het niet van bandleden, dan wel van liefdespartners. Net zo puur en bevlogen als haar voorganger deelt Charlie Dée melodieuze gedachtenspinsels. Nu en dan hard uithalend dan weer heel teer; iedere klank komt prachtig tot z’n recht.

Marinus de Goederen sluit dit eerste gedeelte af. In zijn openingsnummer over het zusje van Mary uit a balladeers Mary Had A Secret bezingt hij een tienjarig roodharig meisje. Meegezogen in dit verhaal gaat er dan ook een siddering door het publiek als er plotseling ook daadwerkelijk een roodharig meisje, van een jaar of 10 door de huiskamer naar voren loopt. Gebeurt dit echt?

Bij het laatste nummer Nightmare On Elmstreet, weet Marinus het publiek mee te voeren naar dramatische fragmenten uit het leven van Jacky Kennedy. Hij krijgt het voor elkaar om het gebiologeerde publiek collectief mee te laten neuriën. Waarbij hij de betovering in het klooster ook weer plotsklaps verbreekt met de ontnuchterende woorden: “Jee, dit lijkt wel een sekte!”  

Na de pauze, die om het feestgevoel compleet te maken zich met een hapje en drankje voltrekt in de voortuin, begint de volgende ronde.

Solo start met een cover van The La’s I Am The Key, een nummer dat de singer-songwriter met name zo aanspreekt, omdat de tekst bijna uitsluitend uit deze ene zin bestaat en toch zo veelzeggend is. Hierop volgen nog een aantal andere covers, onder andere een cover van Rod Stewart welke zo zoet is dat je tandglazuur er pijn van doet. Het publiek verdraagt het echter en is in vervoering.  

Aangezien Charlie Dée bezig is met een theatertour waarin zij nummers van haar grote voorbeeld Joni Mitchell ten gehore brengt, kunnen juist deze nummers nu natuurlijk ook niet uitblijven. Op gitaar, want dat instrument beheerst Charlie Dée sinds een paar maanden, vertrouwt ze ons ook nog toe. Voor het stemmen schiet Michiel Flamman snel te hulp, hetgeen typerend is voor de warme, vriendschappelijke sfeer van de avond.  

Tenslotte van A Balladeer een oude bekende als afsluiter. Bij A Swim With Sam wordt wederom de zaal uitgenodigd om vocaal te ondersteunen. Vanachter uit de zaal zet Michiel Flamman ineens een prachtige tweede stem in en ook Charlie neuriet toegewijd mee. “Een warme deken” concludeert Marinus, zichtbaar geroerd.

Inderdaad, alleen het kampvuur ontbreekt nog…