Een goed begin van de avond is al het halve werk. Na een geslaagde opening bestaande uit bier drinken en de vrolijke liedjes van The Cure kan het gratis optreden van Go Back To The Zoo en The Routines op 15 mei in de NDRGRND niet meer stuk. Ook de sfeer  in de Nijmeegse danskelder draagt hier in grote mate aan bij. Het is behoorlijk vol en voor het podium moet je zo minimalistisch en effectief mogelijk op de kleinst denkbare ruimte dansen. Probeer dan maar eens als recensent aantekeningen te maken.

Het optreden van Go Back To The Zoo is voor mij al van het begin af aan een persoonlijk hoogtepunt. Met mijn 1,78m behoor ik in de derde rij vooraan tot een van de groteren. Eindelijk hoef ik mij eens niet tot ondenkbare hoogtes strekken. Dat krijg je als de band populair is bij meisjes die maximaal acht jaar jonger zijn dan ik. En waarom niet? Als ik een vrouw zou zijn, zou ik Go Back To The Zoo ook aantrekkelijk vinden. Daarnaast spelen ze Britpop, die het altijd wel goed doet bij de meisjes.

Naast een grote hitpotentie hebben ze wel meer kwaliteit dan het soort ‘na na na na na’ Britpop à la Kaiser Chiefs. Het optreden lijkt dan ook op een ‘best of’-show waarbij elk nummer enthousiaster wordt ontvangen dan het voorgaande. Het dansgehalte wordt met elk nummer groter. Het geluid is net niet goed genoeg, wat het concert juist ten goede komt. Het optreden lijkt daardoor minder gelikt en is minder saai dan bijvoorbeeld hun optreden tijdens Oranjepop.

The Routines gaan rockend door waar Go Back To The Zoo ophoudt. De electro is niet meditatief of spannend in de opbouw. De ruige en smerige beats worden uit de laptop gegooid alsof ze uit de mouw geschud worden. Hoewel er nu minder kleine meisjes vooraan te vinden zijn, is de rest van het publiek niet minder enthousiast en wordt door animateur Kelly in haar glimmend glitterpakje aangemoedigd om te blijven dansen. Tegen het einde mogen de mensen zelfs het podium op en wordt er vrolijk door gefeest. Een compliment hier aan fotograaf Tom die zich door de mensenmassa moest wurmen.

Wat betreft de muziek en de sfeer zit het wel goed. De podiumpresentatie laat echter te wensen over. The Routines halen wel het maximale uit hun mogelijkheden. Kelly zingt en danst, André staat achter de computer. Wat mag je meer verwachten? Persoonlijk had ik op meer interactie tussen de twee gehoopt. Zo lijken The Routines meer op een dj die een zangeres heeft ingehuurd, terwijl ik hier toch naar een ingespeeld duo sta te kijken. De muziek zelf vraagt er ook om dat er meer gebeurt. André kan dan wel uitstekend beats aan elkaar plakken; hij komt heel stoicijns over in het nauwkeurig neerzetten van een dansbare avond. Terwijl de NDRGRND deze avond bijna op ontploffen staat, vormt hij een misplaatst rustpunt, het enige moment van bezinning.