1000 Miles Ahead opent de avond amper vijf minuten na opening van de zaal met strakke, melodieuze hardcore punk. Ondanks het vroege tijdstip zijn al veel liefhebbers op tijd gekomen voor dit korte, maar krachtige optreden.

Het meeste volk komt echter voor Of No Avail, dat deze avond naar alle waarschijnlijkheid voor de laatste keer in Nederland speelt. Het doek leek al eerder gevallen voor de band, maar verrassend leuk doen ze toch nog een aantal shows ter gelegenheid hiervan. Er worden veel oude nummers gespeeld (zelfs van de demo-casette Ray's Fist +/-12 jaar geleden) en ook wordt de vorige drummer Twan ingeschakeld. Al met al een top-special voor de aanwezige fans die ook vanavond weer luidkeels meezingen en hier en daar een traantje wegpinken bij de gedachte dat dit de laatste show in Nederland is.

Vlak voor het optreden van This Routine Is Hell begeeft de batterij van de fotograaf het, daarna moet ook menig trommelvlies eraan geloven. Deze jonge band heeft een geluid alsof ze de hardcore weer opnieuw uitvinden, zoals dat zo'n dertig jaar geleden gebeurde. Oprecht en in your face zorgt This Routine Is Hell voor een geweldig slotakkoord van het punkgedeelte.

Ondanks gerommel met de geluidsman weet dj Jorg vervolgens de zaal in beweging te krijgen, maar het dak gaat er pas echt af bij de set van stephAn, die een toegankelijke electro-kant van zichzelf laat zien met een opzwepende dj-set. Ook met de donkere beats van HerrFer bleef het nog lang onrustig in Merleyn. Al met al een geslaagde, drukke en afwisselende avond!