In het kader van Live in your livingroom geven de Travlin’ Tunes vanavond een optreden in een Arnhemse huiskamer. Achter de Travlin' Tunes gaan de 3 Amsterdamse – waaronder één van oorsprong Engelsman – singer-songwriters Nadie, Luke Nyman en MIRco schuil. Zij maken gezamenlijk een tour door Nederland en doen daarbij verschillende huiskamers aan.
Een optreden in een huiskamer, wat moet je je daar bij voorstellen? En is het wel een optreden te noemen? Aangekomen op het adres, staan de hapjes al klaar, de kaarsen branden en de banken zijn aan de kant geschoven. De muzikanten arriveren kort daarop. Alsof ze thuis komen van nooit weggeweest, drinken ze gezellig thee in de keuken en lopen wat rond in het huis. Langzaam stromen de mensen binnen. Iedereen kent elkaar, zo lijkt het wel. Het voelt als één grote familie die je voor het eerst in je leven ontmoet.
Om 20:00 uur start het voorprogramma met Roeland, bekend van het Nijmeegse Gitbox! Vanavond staat hij er vanavond alleen voor, want ‘de pianist was ziek’. Zijn liedjes zetten meteen de toon van de avond. Met als enige ‘hulpmiddel’ zijn gitaar speelt hij rustige en ingetogen akoestische popliedjes die gaan over de liefde, en dan met name de verboden en niet wederzijdse variant daarvan. Liedjes over het leven en, opvallend detail, een liedje over Gene, de bodyguard van Evel Knievel.
Na de pauze opent Nadie de hoofdact Travlin’ Tunes. Tijdens het tweede nummer vallen Luke en MIRco haar bij. Allerlei instrumenten worden tevoorschijn gehaald: gitaren, banjo, mondharmonica, blaasaccordeon en zelfs een gele plastic ukelele. Veel nummers zingen zij samen wat het aan de ene kant levendig laat klinken maar aan de andere soms ook iets te veel doet denken aan een musical.
Elk nummer wordt aangekondigd en uitgelegd zoals past in een intieme sfeer, bijna alsof je geheimen deelt. Het publiek luistert aandachtig, sommigen hebben zelfs hun ogen gesloten en velen knikken en lachen instemmend. Er wordt gezongen over liefde, samenwonen, vriendschap en de dood, maar ook over politiek. Engelstalige folk wordt afgewisseld met Nederlandstalige pop.
De muziek vormt een mooi geheel maar de teksten zijn soms wel erg voorspelbaar. Opvallend is de Nederlandstalige versie van Foxy Lady waarbij teksten zoals “je broek hing laag, string uit je naad, vurig wijfie ik ga je pakken” toch menig luisteraar doet fronzen. Het lijkt de sfeer echter niet minder gezellig om te maken en het trio speelt nog ruim een uur door. Zelf omschrijven ze hun sound als ‘Beatlesque pop, cabaret, Hendrix op banjo, nederpop, murderballads en country liedjes’.
De Travlin’ Tunes vormen een geheel maar ‘drie solo-artiesten die samenkomen’ is misschien een betere omschrijving. Hun drie solo-cd’s die op tafel liggen getuigen er ook van dat een eigen sound ontbreekt en dat hun individuele carrières op dit moment toch belangrijker lijken te zijn.