Tickets Go Past - Twelve Songs about Numbers (cd) – Sebastiaan Bevers

De nieuwe cd van het duo Tickets Go Past begint spannend. Dankzij een bezwerend en hypnotiserend laag tempo met een zachte stem moet ik gissen welke kant de cd opgaat. Blijft het zo veronrustend rustig of wordt het bombastisch en episch?
          De titel en de liedjes doen denken aan een conceptalbum over de tijd en getallen. En net zoals tijd natuurkundig gezien nogal een ingewikkelde kwestie is, zo ingewikkeld zijn de postmoderne en poetische teksten met veel woorden, wiens taalkundige bestaan betwijfeld mag worden. Soms lijken de zinnen zo onsamenhangend, dat het wel heel veel haiku’s achter elkaar lijken. Een mooi voorbeeld hiervan uit Seven Across: ‘And he will dream he’s a horseman / Tied up before a restaurant / Slit throats in Estonia.’ Wie de oplossing van dit raadsel kent, mag mij of de redactie hierover mailen.  
          In de muziek zit een duidelijke lijn. Er wordt veel aandacht en zorg besteed aan de opbouw. Hoewel de meeste liedjes qua tempo en sfeer bijna gelijk aan elkaar zijn,  zijn er minimale verschillen door het toedienen van steeds weer nieuwe elementen en effecten. Hierdoor blijft het spannend. De bezwerende, hypnotiserende en industrial effecten doen denken aan Nine Inch Nails met een flinke portie valium. Tickets Go Past klinken derhalve  - mede door de donkere teksten - vrij apocalyptisch. Maar het wil niet echt vlammen, zoals tijdens een echte apocalypse.
          Dat er duidelijk meer pit in zit, bewijzen ze op High Five, Eight Bears en Things Bend The Sun. Vooral zanger Joost Brouwer bewijst hier dat hij meer in zijn mars heeft en doet denken aan Gavin Hayes van Dredg. Potentie toont Tickets Go Past in het afsluitende Pushing Up Daisies, waar de tempowisselingen, de apocalyptische effecten en de bezwerende zang samenkomen in een mooi en strak geheel.   


Hadewych - ST (cd) - Marian van der Noordt

Geen idee of de naam Hadewych verband houdt met de Nederlandse mystica uit de 13e eeuw. Gezien de titellijst verwijzen de nummers in ieder geval wel naar atmosferen die de zintuiglijk waarneembare wereld ontstijgen. Bordun, A Forest for Eoh, A Forest for Far, A Forest for Riss. Luisteren naar de naamloze cd van Hadewych staat gelijk aan het vertoeven in niet aardse regionen. Met grote kracht voert deze hypnotiserende ‘soundscape’ je naar de rituele wereld van oude heidense religies en noordse mythologieën.
          Maar pas op. Er is niets oud aan deze muziek. En dat is meteen het pakkende aan deze cd. De dark ambient van Hadewych werkt in op je onderbewustzijn, waardoor je wel móet luisteren naar deze elektronische microkosmos van drone-geluiden, reverbs, pulserende beat sequenties, sub-baslijnen en repeterende structuren. De geluidssensaties worden regelmatig begeleid door tekst, hoewel deels onverstaanbaar door de nagalm die eroverheen is gelegd.
          Bij het donkere nummer Ava werken de zinnen als een industrieel instrument, terwijl bij het prachtige A Forest for Wyrd de gefluisterde teksten als bezweringen je gemoed betreden. Peter Nijland, brein achter Hadewych, is een gevaarlijk goede muzikant die ook voor niet liefhebbers van dark ambient met een majestueuze en poëtische touch een (fantasie)wereld openbaart. Een wereld waar je, ongemakkelijk of niet, een inspirerende ervaring opdoet. Het best zet je de cd alvast op repeat, want na 12 nummers en 49 minuten blijf je als het konijntje in de koplamp roerloos achter, gevangen door één gedachte: nog een keer.


The Routines – The Routines (ep) – Maarten Wagemakers

Het gaat erg hard met The Routines. Het Nijmeegs/Wageningse duo treedt nog geen half jaar samen op, maar is in sneltreinvaart bezig de Nederlandse nachtclubs voor zich te winnen met hun heerlijk smerige electro. Die sneltreinvaart waarmee hun triomftocht zich voltrekt mag overigens redelijk letterlijk worden genomen: beide Routines zijn vooralsnog namelijk nog veel te stoer voor een rijbewijs.  
          Ook veel te stoer zijn ze voor een nietszeggend etiketje als ‘retro’. Dit is geen muziek die in deze vorm in de vorige eeuw gemaakt had kunnen worden. André en Kelly brengen op deze vier nummers tellende ep weliswaar een hommage aan jaren tachtig synthpop, jaren negentig eurohouse en trashy electro van wat jaren terug (Peaches, Vive la Fête, Miss Kittin), maar het past in geen van die tijdsbeelden in het bijzonder. Dit is muziek van nu: een aanstekelijke, vernuftige bloemlezing van enkele decennia aan sleazy electro, waarbij de verschillende invloeden als kraaltjes aan elkaar worden geregen tot er een hip nieuw patroon ontstaat. Krause, CSS, dat soort werk.  
          Misschien is het een patroon dat over een paar jaar ècht niet meer kan, als een beschamend fotoalbum met poedelkapsels, pornosnorren of (hopelijk) skinny jeans. Maar op dit moment zijn the Routines simpelweg de juiste band op het juiste tijdstip: stijlvol sleazy, misleidend ongecompliceerd, en bovenal immens dansbaar. Of er een volledige Nederlandse doorbraak gaat volgen is nog even afwachten; maar voorlopig zijn the Routines in elk geval nog zeker niet uitgetreind.


Spawn -  Hosdroplos (cd) – Erik Janssen
 
Ska is er in alle soorten en maten en Spawn doet het in Thy Uptempo Way. Was de eerste plaat Spawntaneous van deze Aaltense band al aardig uptempo, op Hosdroplos gaan ze los. Bij het zien van de titel verwacht je tien carnavaleske pretnummers maar Spawn weet de moderne ska variant goed uit te voeren zonder flauw en afgezaagd te worden.
          Duidelijk wordt na een paar nummers dat de leden van Spawn heel goed geluisterd hebben naar de collegae uit Tiel e.o.; Beatbusters/J-Stars invloeden all over the place. De gitaren doen af en toe denken aan Jaya The Cat en heel af en sporadisch aan Voodoo Glow Skulls en ook het uitstapje naar Balkan is aardig om naar te luisteren.
          Al met al een leuke plaat die waarschijnlijk niet de Top 40 gaat halen, maar dat ondanks dat zeker niet mag ontbreken in de platenkast van uptempo-ska-liefhebbers. Ideaal om de zomer van 2009  een swingend tintje te geven. Keep On Skankin' with Spawn!


Lucky Stiff Orville – The Sleaze: Back by Dope Demand (cd) - Maarten Wagemakers

Soms weet je als recensent niet zeker of je nu in het ootje wordt genomen. Neem bijvoorbeeld Lucky Stiff Orville: volgens promopraatjes bestaande uit Orville Dunworth en zijn negen ondergrondse, legendarische kappers. Feitelijk betreft het een immens productief Zuid-Hollands/Arnhems duo met een bizar gevoel voor humor. Een officiële release is er nooit geweest (ondanks een oeuvre dat al zo’n 80 nummers omvat), maar dat weerhield ze er kennelijk niet van een willekeurige selectie naar ons door te sturen voor een nadere kennismaking. En de titel en hoes? Die mocht ik van de band zelf wel verzinnen, dus dat kleine stukje smakeloosheid komt geheel op mijn conto.
          Bij Lucky Stiff Orville gaat het wellicht ook niet zozeer om wie het zijn, als wel om het opvallend hoge ‘erm, wat?’-gehalte. De muzikale schepsels van het tweetal knallen werkelijk alle kanten op. Van sleazy minute-made-Tool vliegt het naar Residents-jazz, dEUS-doom of hyperfunk, het één nog smeriger en ruwer op plaat geslingerd dan het andere. Vaak niet meer dan één enkele riff die over de lengte van een paar minuten wordt uitgestrekt waarover lustig wordt geëxperimenteerd. En de teksten passen ook perfect in het plaatje: vreemde, monotone kreten in duister horrorgegrom en spookachtige heliumstem, compleet met rare samples die je af en toe verschrikt doen rondkijken of er stiekem niet een bijlenzwaaiende maniak over je schouder mee tuurt. Oh, en had ik het woord ‘briljant’ al laten vallen? Bij deze dan maar.  
          Conventies zijn er om onderuit te schoffelen, en dat is een credo dat Lucky Stiff Orville ter harte heeft genomen. Niks 15 takes van hetzelfde nummer in de studio: schrijven, opnemen en klaar. En dan nog het liefst zonder het schrijfgedeelte. Lucky Stiff Orville: voor al Uw kant-en-klare spontane brouwsels. Perfectie zoeken in het compleet imperfecte. Volle zalen zullen ze er niet zo gauw mee trekken, maar dit soort avontuurlijke geestdrift en ongetemde spontaniteit kan ik alleen maar aanmoedigen.