I Kissed Charles trapt af vanavond. De band van de mooie en zeer jeugdige zangeres Charlot, mag het zeer magere aantal bezoekers gaan vermaken. De tieners laten desondanks zien dat ze er zin in hebben. Drummer Marco is een opvallende schakel in de band, die verder als een eenheid speelt. Als een ware Karate Kid bespeelt hij zijn drumkit. Indiebands staan bekend om de dikwijls saaie percussie, maar vanavond laat I Kissed Charles zien dat drummers een glansrijke rol kunnen vervullen tijdens een show. Het aanwezige publiek is blij dat het op deze zonnige dag zo vroeg aanwezig is.

De muziek van de Drentenaren klinkt erg hip en zomers en de klanken van het keyboard, tevens bespeeld door Charlot, zorgen voor een origineel en eigen geluid. De zeventienjarige frontvrouw is erg goed bij stem, gooit er pittige teksten uit en praat de show op een schattige en toch ondeugende manier aan elkaar. Met de woorden “Boys, dump your girlfriends!” geeft ze aan waar ze op uit is. Ze vraagt alle vrouwen in het publiek mee te zingen, maar ook enkele mannen schreeuwen de tekst vrolijk mee. De frisse indiepop en het enthousiasme van de band slaat aan bij het qua leeftijd erg diverse publiek.

Hierna is het de beurt aan The Undertones om het niveau van de openingsband te handhaven. Dat blijkt een fluitje van een cent voor de sympathieke punkhelden. De Ieren spelen semi-akoestisch, zonder drums, maar met percussie door zanger Paul McLoone. Alle bandleden spelen gitaar vanavond. Paul meldt de aanwezigen dat ze eigen werk en covers zullen afwisselen. Covers van The Everly Brothers, The Rolling Stones en The Buzzcocks komen erg goed uit de verf. Akoestische gitarist John O’Neill zit het hele optreden op een stoel. Af en toe begint hij verkeerd, maar dit komt de show alleen maar ten goede, want de zanger lost het steeds met humor op.

De mannen zien er op de leadgitarist na lang niet meer zo stoer uit als vroeger. Toch komen zowel de covers als de eigen nummers erg goed tot hun recht. Uiteraard spelen de ouwe rotten hun wereldhit Teenage Kicks. Deze wordt erg goed ontvangen door de zaal. Na ruim een uur spelen breien de heren er een eind aan. Bands als deze zouden er veel meer moeten zijn. Ze schamen zich niet om een aantal covers van hun eigen helden te spelen. Er zijn zoveel jonge bandjes die geforceerd hun hele repertoire spelen. Een goede cover levert veel meer op dan een matig eigen nummer!

Het is wachten tot Freaky Age het podium betreedt. Onderwijl vliegen de backstagebandjes voor het speciale kleedkamerconcert van Lea over de toonbank. Een half uur later, als de twintig gelukkigen van het kleedkamerconcert zijn terug gekeerd, beginnen de jonge Belgen. Mijn wachten wordt beloond. De mannetjes uit Brussel knallen er meteen in. Old school rock-‘n-roll is wat we te horen krijgen. De show is erg energiek en de bassist, die nog maar één show heeft gespeeld, brengt het er erg goed vanaf. Omdat hij er net bij is, laat hij zijn backing vocals bij de meeste nummers weg.

Dat is jammer, maar dat kan niemand hem kwalijk nemen. Tweede zang blijkt wel essentieel voor de piepjonge rockers. De leadzanger heeft een goede stem, maar veel nummers zingt hij erg laag en daardoor wordt het snel saai. De jongens uit Brussel ontpoppen zich tot ware podiumbeesten met een vriendelijke Vlaamse tongval. Hun muziek heeft wat weg van het eveneens jeugdige DeWolff. Onthoud deze naam, van deze band gaan we nog heel veel horen. Milow ‘eat your heart out\, deze landgenoten hebben de uitstraling en creativiteit wel!

Deze avond verdiende geen headliner. Volgorde deed er niet toe. Dezelfde intentie, diverse muziek!