Jongerencentrum Staddijk is echt een ontzettend leuk podium, waar Nijmegenaren meer gebruik van zouden mogen/moeten maken. Er hangt altijd een lekker ontspannen sfeertje, zo’n plek waar veel mogelijk is, dat voel je. Bands lijken eveneens altijd op hun gemak te zijn in de oude boerderij aan de Staddijk. Jammer genoeg weten bezoekers nog steeds slecht de weg naar het verre zuiden van Nijmegen te vinden. Dat is deze avond niet anders.

De eerste twee bands, te weten Weathered en 1000 Miles Ahead zijn lokalo’s, waarbij aangetekend dient te worden dat Weathered zijn allereerste optreden speelt. 1000 Miles Ahead speelt voor hun doen ook een bijzondere show,  na zes jaar trouwe dienst neemt gitarist Tom afscheid van de band en verwelkomt men de nieuwe zanger Maarten voor het eerst binnen de gelederen.

De avond wordt voor een vrijwel lege zaal geopend door Weathered. Een nieuwe band uit Nijmegen die vanavond haar eerste optreden heeft. De band mixt punk met thrash en een vleugje rock-'n-roll. Het klinkt op zich niet slecht, maar alles lijkt een beetje op elkaar. De band valt vaak terug op een standaard ritme. Wat meer afwisseling zou welkom zijn, maar voor een eerste show klinkt het verder allemaal best ok.

1000 Miles Ahead begint hun optreden rommelig en onwennig, maar naarmate de show vordert raakt het vijftal steeds beter in hun element. Behalve met de bezettingswisseling, hebben deze positivo’s vanavond ook nog te kampen met lichamelijk falen. Misschien dat gitarist Casper er goed ziek van is dat zijn maatje Tom hem en de band verlaat, anderzijds is het waarschijnlijk de griepgolf die de gitarist tracht te vellen. Ondanks dat er hard gewerkt wordt op het podium en de set zich echt verbeterd in de loop van het halve uurtje, komt het optreden niet helemaal van de grond. Te horen en zien valt dat deze band meer kan, dan dat men nu ten toon spreidt tijdens dit setje ‘ontmoeting en afscheid’. Met de aanstaande internationale tour en het uitbrengen van een nieuwe ep in het vooruitzicht, is 1000 Miles Ahead echt een band om in de gaten te blijven houden. En het mag gezegd worden: Maarten is als nieuwe zanger echt een aanwinst, net als de nieuwe nummers die ten gehore worden gebracht. 1000 Miles Ahead eindigt hun optreden met een vlotte cover van NoFX.

De jongens van 1000 Miles Ahead en Progress, die na elkaar spelen, zijn duidelijk goede vrienden.  Menigmaal heeft men met elkaar het podium gedeeld. Het mooie aan de punk en hardcore-scene is dat men elkaar altijd helpt, waar nodig en mogelijk. Er is veel minder onderlinge concurrentie en men trekt gezamenlijk op als ‘lotgenoten’. Een lesje collegialiteit, waar meer bands iets van zouden kunnen leren.

Ook Progress is een arbeidersband; werken totdat je er bij neervalt. Met een simpelere opzet van de nummers stampt men er op doeltreffende wijze een vet setje uit. Geen poespas of fratsen, gewoon een lekker potje rammen op z’n (Zuid)Limburgs. Tussen neus en lippen door worden op on-katholiek-Limburgse wijze het CDA en Balkenende voor lul gezet en het zaakje dendert, inclusief een lekkere cover van 7 Seconds, weer verder. De zanger is een gezellige kletskous, maar irriteert op den duur wel met z’n (ingestudeerde?) statements en stemgeluid. Ruwere vocalen zouden deze band meer passen.  

Hierna heeft de programmacommissie een heel gewaagde zet gedaan. Men laat het West Vlaamse The Maple Room als headliner de avond afsluiten. Ten eerste: geen hond die deze band hier kent. Maar dat staat nog in het niets ten overstaande van het tweede feit: het is een emocore-band. Zeg maar, het afvoerputje van de gitaarbands. Slechts een aantal leden van de bands die vanavond gespeeld hebben is nog over in de zaal alsmede een verdwaalde Staddijk-ganger, voor de rest is de zaal inmiddels simpelweg leeg. Hoewel de band echt laat zien over muzikale kwaliteiten te bezitten en enorm strak speelt, ontkom ik niet aan de aanval van jeuk die de zang(stijl) bij mij oproept.  De ruwe vocalen van de enthousiaste bassist mogen er daarentegen zeker wel wezen. Hadden ze die grappenmaker van een ‘zanger’ maar in Vlaanderen gelaten, de band is beter af zonder. Tenzij ze gemakkelijk willen scoren bij het 14-jarigen-bakvissen-Tokio Hotel-publiek, maar ja… Wanneer worden die lieden toch eens wakker; muziekliefhebbers zijn, net als ik, al lang ‘e-moe’!