Merleyn bestaat deze avond uit een gemêleerd publiek. Niet alleen liefhebbers van het ruigere gitaarwerk zijn op het affiche van vanavond afgekomen, een aanzienlijk deel van de aanwezigen bestaat uit vrienden, familie en kennissen van Another Messiah. De band heeft besloten ermee op te houden. En hoe kan je je carrière als band beter afsluiten dan in aanwezigheid van veel bekenden met bevriende bands nog een keer het podium te delen?

Dat Burn The Iris het betreurt dat Another Messiah stopt, blijkt wel uit het uiterst sympathieke praatje ter ere van laatstgenoemde band. De muziek van het Eindhovense vijftal Burn The Iris is wat minder sympathiek en mag qua geluid en structuur van de nummers gerust als kil en statisch worden omschreven. Dezelfde eigenschappen die moderne Scandinavische death metalbands als Zyklon en het latere werk van Gehenna kenmerken. Burn The Iris leunt dan ook meer tegen de death metal dan de metal/post-core aan, al zijn invloeden van Burst en Isis ook aanwezig – zij het minimaal.

De set wordt strak uitgevoerd en de nummers van de band zitten compositorisch goed in elkaar. Het geheel wordt effectief begeleid door de hardcore/net geen grunt-achtige brul van zanger Richard. Momenten waarop Burn The Iris interessant wordt zijn de slepende passages die geleidelijk worden uitgebouwd tot een climax van episch formaat. Helaas zijn deze momenten schaars en ontbreekt het de band vooralsnog aan écht inventieve gitaarriffs, waardoor de verveling halverwege het optreden toch wat toe begint te slaan. Jammer genoeg verandert de presentatie op het podium hier niets aan. Met uitzondering van de zanger, staat de band er wat hoekig bij. Maar goed, dat past eigenlijk ook wel weer bij die kille en statische sfeer die Burn The Iris oproept.

 “Look at that guitar! Its strings are made of steel! Now listen to the sound of steel!” Een van de aankondigingen die Bulldozer Breed al grommend en kreunend hanteert. Aankondigingen ook die duidelijk maken dat het Brabantse drietal metal met een knipoog speelt. De band tovert dan ook regelmatig een glimlach op de gezichten van het publiek. Vol overtuiging knalt de band op Duitse leest geschoeide traditionele metal à la Kreator en Sodom de zaal in. Origineel is het allemaal niet, en dit is duidelijk ook niet prioriteit nummer een van de band. Verdomde lekker is het wel, vooral met een frisse pot bier in de hand.

Na het kleine feestje van Bulldozer Breed is het dan tijd voor waar het vanavond om gaat, het afscheidsoptreden van Another Messiah. Tja, wat moet je schrijven over een band die voor het laatst op het podium staat? Heeft het geven van kritiek – positieve of negatieve – in zo’n geval nog zin? Dat ligt er een beetje aan met welke intentie de band zelf op het podium staat. Willen ze nog een allerlaatste vette show weggeven om te bewijzen dat het toch behoorlijke (inter)nationale succes gerechtvaardigd was? Of is het belangrijkste van vanavond een gezellig en ongedwongen samenzijn met fans en bekenden? Het optreden van vanavond heeft meer weg van dat laatste. 

Another Messiah speelt een wat rommelige show maar juist hierdoor wel een met een ontspannen karakter, waarin het laatste contact met het publiek, bedankjes, spontane praatjes, en de oude bassist die nog een keer op zijn oude plek terug mag keren om een ‘klassiekertje’ te spelen, centraal staan. De band hoeft in feite ook niets meer te bewijzen. 
Dat de mannen kunnen spelen weten we al, evenals dat de mix van epische death metal en gotische doom (a.k.a. ‘post-doom’) van een vrij hoog niveau is. Het is jammer voor de band dat het succes waar zo op gehoopt werd volgens eigen zeggen niet is bereikt en de spelvreugde hierdoor geleidelijk aan verdwenen is. 

Het is te hopen dat de bandleden, al dan niet afzonderlijk van elkaar, nieuwe projecten op kunnen en willen starten. Ideeën en creativiteit zouden in overvloed aanwezig moeten zijn gezien de vele invloeden waar de band zich al die jaren van bediend heeft.