Het middagprogramma van de laatste dag Sonsbeek Theater Avenue begint (weer) erg rustig. Miriam Moczko is een singer-songwriter die het publiek mag gaan vermaken. Twee dingen vallen direct op wanneer ze begint: haar roze, paarse haar en haar kraakheldere stem. Het is fijne luistermuziek die diepere lagen herbergt. De songs zijn overgoten met drama en emotie. Als je je een potje kut voelt, sleept Miriam Moczko je helemaal mee. Wie de tijd neemt om de teksten zorgvuldig te beluisteren, merkt dat de songteksten doordacht zijn met hier en daar filosofische uitspattingen. Naast haar prachtige gepolijste stem is het lastig zoeken naar iets wat haar hele repertoire speciaal maakt. Enkel pianobegeleiding werkt in het nadeel van de spanningsboog voor het publiek. Miriam Moczko schrijft songs voor de intensieve luisteraar.

De volgende band met een Oostblokachtige naam staat op het programma: Markowski. Tja, weinig woorden vallente binnen als de twee-man-en-een-vrouw-formatie begint. Na het eerste nummer van de band wordt er een uitstapje gemaakt naar het Duits, de roots van de zangeres. De Duitse americana stemt mij melig. Het klinkt als hepperdepeppie-schlager-country waardoor ik een grote glimlach niet kan onderdrukken. Plots ontstaat er een wending. Buy Me A Ticket klinkt onverwachts leuk. Een mengelmoes van Neil Young en Ilse de Lange en daarmee volop potentie voor de categorie ‘pop’. Montgomery is eveneens zo’n verrassend goede live song. Het is stiekem zodanig catchy dat mensen voorzichtig mee gaan klappen. Vervolgens grijpt Markowski terug naar het Duits wat het publiek minder interessant vindt. Ook verslikt de zangeres zich in wat slap geouwehoer waardoor het naar het einde doodbloedt. Cijfermatig een 7,5: prima job binnen deze setting. Maar niet echt een cijfer dat lang blijft heugen.

Wat volgt is het meest verrassende moment van de akoestische middag: Antillectual unplugged. Heuze acoustic-semi-punk waarmee de band een wilde sprong in het diepe maakt. De band was onder andere bij Lopend Vuur te gast in die setting en de aandacht voor de akoestische versies van de energieke punkband werd er niet minder op. Met pipse gezichtjes, Antillectual had net een 10-daagse tour langs kraakpanden en jongerencentra achter de rug, maakt Sonsbeek Avenue zich op voor dit nieuwe concept.
Het eerst wat opvalt is dat de nummers zich prima lenen voor de akoestische setting. Helaas komt wel de sterke dissonantie in zangkwaliteit naar boven drijven. Waar het in de punk veel minder draait om zang is dat bij de akoestische setting toch cruciaal. Of wordt het dan een slap aftreksel van zichzelf en moet het juist onvervalst blijven klinken? Punk, zover ik er verstand van heb, draait niet om strakheid. Dat is ook hier zeer zeker niet het geval. Toch blijft een grote groep mensen zitten luisteren. Dat zal te maken hebben met de kwetsbaarheid die de band toont, de goede interactie met het publiek en daarmee een intieme setting weet te creëren. Antillectual weet sympathie op te wekken. Of akoestische punk een nieuw fenomeen wordt valt te bezien. De Arnhems/Nijmeegse band durft in ieder geval te pionieren.
 
De mannen van Dear Jane zijn ‘s avonds ook new kids in de tent. Twee ervaren singer-songwriters, twee akoestische gitaren, een handvol percussionisten en een dozijn hagelverse kampvuurnummers geschreven in de huiskamer. Met zichtbaar onderling plezier slaan ze zich door hun set heen. De nummers hebben helaas nog het meeste weg van een Hollandse landschap: te vlak. Maar voor spelplezier een dikke acht!

Tussen de bands door laat dj Raynaey horen inderdaad (als aangekondigd in het programmaboekje) een Amerika-kenner te zijn. Deze platenveteraan blijkt een ware eclecticus. Originele platen en lekkere opmaat naar de bands.

The Cowpokes mogen een geslaagd Sonsbeek 2009 afsluiten. Het bluegrass trio blinkt uit in authenticiteit. Met akoestische gitaar, mandoline en banjo staan ze gedrieën rondom een enkele microfoon.  Een slimme opstelling, dit komt de intimiteit en sfeer ten goede. De voetjes mogen van de vloer, maar de banken in de tent staan helaas een echt feestje in de weg. Geen polonaise derhalve bij the Cowpokes, maar wel een passende, sfeervolle afsluiter van vier mooie, warme en muzikale dagen.