Blij verrast was ik toen de flyer mij erop wees dat Swenkt Uit als supportact in de grote zaal van Luxor Live zou staan. Swenkt Uit heeft inmiddels een trouwe en grote groep fans opgebouwd en het werd tijd dat die fans met een waardig optreden beloond zouden worden. Nog gelukkiger werd ik van de namen Black Milk en Elzhi (van Slum Village) die de flyers en posters sierden. Het was The Take Over nu toch echt gelukt om internationale hiphop naar Arnhem te brengen, en dan ook nog eens hiphop om van te watertanden.
Verwachtingen zijn verwerpelijk, en ik heb er voor vanavond dus ook niet zo veel, het is vooral zaak jezelf te laten overdonderen. Wel verwacht ik dat Swenkt Uit het publiek om hun vingers zal winden, en dat de mannen uit Detroit ons vervolgens als marionettenpoppetjes over de dansvloer zullen laten stuiteren. Ik zal er geen doekjes om winden dat ik een enorme fan ben van wijlen J Dilla. En ik hoop dus wel een beetje op een avond met een Dilla-spirit, gezien de artiesten die op het podium staan deze avond.
Eenmaal binnengekomen verbaas ik mijzelf over de sfeer die al neergezet is en over de omvang van het publiek. Swenkt Uit heeft het publiek al volledig in de houdgreep en slaat de ene na de andere Arnhemse banger om hun oren. Deze Arnhemse hiphopcrew ervaart veel kracht en support van hun eigen, trouwe publiek. Toch wordt het wel pijnlijk duidelijk dat ze toe zijn aan een nieuw album om fris te blijven. In het voorprogramma staan van twee van de meest talentvolle hiphopacts uit de VS, kunnen ze in ieder geval al in hun zak steken.
Na een korte pauze is het tijd voor Elzhi om ons te verwarmen met hiphop uit het zonnige Detroit. Elzhi begint waar de rest van de avond verder op zal teren. De beste man neemt ons mee terug in de tijd, naar tijden waarin Slum Village ook nog door J Dilla bewoond werd. Hij speelt voornamelijk nummers van zijn album The Preface. Met soulvolle beats waarvan je trek krijgt in de donuts van Jay Dee. Vooral de flows van Elzhi klinken als muziek in de oren.
Er is veel publiek aanwezig vanavond, met een verscheidenheid aan mensen. Mensen die hiphop een warm hart toedragen en mensen die toevallig verdwaald lijken te zijn bij een hiphopoptreden. Maar wie of wat iedereen ook zijn mag, de sfeer zit er in en is niet kapot te krijgen. Elzhi mag rekenen op een hoop enthousiasme van het publiek en kan terugdenken aan een mooie eerste kennismaking met ons koude kikkerlandje. Wat ik de hele avond al proefde, wordt bevestigd door Elzhi wanneer hij stilstaat bij zijn oud-collega Dilla.
Direct na Elzhi’s verbluffende performance mag wonderkind Black Milk zijn kunsten tonen. Hij is niet alleen een goede mc, maar ook een getalenteerd producer. Een combinatie die niet altijd even goed uit de verf komt. Wanneer het pianospel van albumopener Long Story Short de zaal overvliegt wordt iedereen wakker geschud. En met dit nummer is de toon voor de rest van de avond gezet. De beats van Black Milk hebben ook duidelijk elektronische invloeden, wat de veelzijdigheid aan muziek uit Detroit goed weergeeft.
Er wordt op een leuke manier gecommuniceerd met het publiek en regelmatig worden we voor een tweede keer op een zojuist gespeelde track getrakteerd. In plaats van het optreden zo snel mogelijk af te maken neemt Black Milk alle tijd om ons een verzorgd en knallend optreden te bezorgen. Hij is duidelijk gecharmeerd van het publiek en steekt zijn liefde voor mensen als DJ Premier en J Dilla ook niet onder stoelen of banken. Hij draagt zelfs een gedeelte van zijn optreden aan hen op door een mix met werk van beide legendes te draaien. Regelmatig galmt de kreet ‘Hell yeah!’ door de zaal, en dit is niet meer dan terecht. Het publiek houdt van Black Milk en vice versa. Hij is een waardige afsluiter van deze avond vol goede muziek en vibes.
Ook al loopt J Dilla niet meer in lichamelijke vorm over onze planeet rond, zijn ziel leeft voort en dat wordt zichtbaar tijdens dit soort avonden en in artiesten als Elzhi en Black Milk. J Dilla heeft ons iets achtergelaten dat zo enorm kostbaar is, dat het met zorg gedragen moet worden. De man zijn dood en de muziek die hij achterliet hebben hem onsterfelijk gemaakt. Hell yeah!