The Stage heeft inmiddels naam gemaakt met het programmeren van een indrukwekkende lijst bands in de genres hardcore, punk en metal. De komende tijd gaat het ook steeds meer indierockers de kans bieden op speeltijd. 

Stale Dairy Sunset mag op deze zwoele lenteavond als eerste aan de bak. Vorig jaar besloot het oorspronkelijke duo voor een voller geluid te gaan door het toevoegen van twee bandleden. Het hierdoor ontstane geluid doet denken aan Sonic Youth en Placebo, maar biedt veel ruimte voor uitstapjes die de duidelijk aanwezige muzikaliteit mogelijk maakt. Het viertal, waarvan de helft afkomstig uit Arnhem en Nijmegen afkomstig, heeft een solide basis gelegd voor mogelijke groei, maar zal moeten proberen de grilligheid die tijdens het optreden regelmatig naar voren komt eruit te werken.

Drummer Xander levert diverse indrukwekkende breaks af, maar kan de vastheid niet altijd volhouden waardoor de immer zo gewenste twee-eenheid met bassist Bert op sommige momenten een wat rommelige indruk maakt. Met de gitaarritmes van zanger Daan zit het wel goed. Sologitarist Remco geeft de nummers extra verdieping met veel effecten en lyrische “Peter Visser-solo’s” die in strakkere omstandigheden nog beter uit de verf zullen komen. De kracht van Stale Dairy Sunset is dat er wat betreft melodie en ritmes breed is gezocht (en gevonden) zonder de kaders te overschrijden. Die verrassende wendingen maken de band interessant om in de gaten te houden, en als de cohesie tussen de bandleden kan worden versterkt zal de kracht alleen maar toenemen.

Dat Streetcarb al meer dan vier jaar bezig is, is bij de Doetinchemse Arnhemmers wél goed te horen. Het is jammer dat een deel van het aanwezige publiek eerder vertrekt, want Streetcarb verdient een groter publiek. Het drietal zet een strakke set neer waarin de grunge-invloeden van bands als Nirvana en Bush duidelijk naar voren komen. Geconcentreerd en gericht vuurt Streetcarb hun salvo’s af. De rustigere passages zijn misschien wel wat minder pakkend, ze benadrukken de intense erupties die daar op volgen des te sterker.

De potentie van de band wordt extra benadrukt door de het goede gitaarwerk en de enorme podiumuitstraling van Erik, die met gekwelde urgentie zijn nummers brengt zoals Cobain dat ook deed. Geen poespas, maar met eerlijkheid en emotie zonder drama. Drummer Dirk en bassist Maarten zorgen voor een degelijk en strak tempo en de intense uitvoering brengt de instrumentbeheersing totaal niet in gevaar, waardoor we van Streetcarb ongetwijfeld meer zullen gaan horen.