Ik heb lang uitgekeken naar deze avond: The Death Letters, de band die je live gezien MOET hebben. Nu ben ik niet snel overtuigd dus wil ik het graag zelf meemaken, deze tweekoppige band die zou moeten klinken als The Black Keys. ‘Play it like you mean it’, dat is het motto van The Death Letters. En of ze het menen. Het kleine zaaltje van Luxor is niet groot genoeg voor dit grootse ‘lawaai’.

Maar de avond begint met Ladybooster, die zichzelf omschrijven als ‘2 pissheads poopin' out some lo-fi garbage rawk!’ Dat belooft wat. Een ding is meteen duidelijk: Ladybooster is luid en ruig. Hoe kunnen twee man zoveel decibel produceren, vraag ik mij af terwijl hun entree het abrupte einde van de tot zover rustige huiskamersfeer betekent.

Alhoewel ik spijt heb dat ik de oordopjes ben vergeten, klinkt deze snoeiharde mix van garage, punk en rock, best aantrekkelijk. De zanger/gitarist doet denken aan een ex-gedetineerde uit Alabama. Het woord ‘fuck’ valt meerdere keren en dat is ook bijna het enige wat ik kan opmaken uit zijn binnensmonds gemompel. De drummer lijkt helemaal op te gaan in zijn muziek, als een bezetene gaat hij tekeer terwijl het zweet van zijn voorhoofd druipt. Ik vraag me meerdere keren af of het drumstel het uit zal houden.

Net als ik begin te denken dat het niet heftiger kan, komen The Death Letters. Alhoewel ze nog heel jong zijn (16 en 17 jaar) valt meteen op dat de uit Dordrecht afkomstige band heel volwassen klinkt. En luid! Ze brengen een intense mix van punkrock en blues. De energie en passie waarmee ze zich uitleven werkt aanstekelijk. Het tot nu toe nog iets passieve publiek komt helemaal los. Alhoewel het niet druk is, heb ik het gevoel op een festivalterrein te staan. Ik word meerdere keren bijna omver geduwd en gesprongen. Oude rockers met bierbuik, moeders, pubers, iedereen lijkt zich te kunnen vinden in het rauwe geluid van The Death Letters.

Duende, de zanger en guitarist, lijkt tussen de nummers door nog een beetje onzeker op het podium te staan, veilig verscholen achter zijn emo kapsel. Maar zodra hij het volgende nummer aankondigt, merk ik daar niks meer van. Vol overgave gaat hij tekeer. Hij zingt, schreeuwt, springt en laat daarnaast ook een knap staaltje gitaarwerk zien.

Victor, de drummer, grijpt na afloop van ieder nummer naar zijn handdoek om, tevergeefs, het zweet tegen te houden. Ondanks zijn rustige uitstraling is het duidelijk dat hij alles geeft wat er te geven valt. Er lijkt geen einde te komen aan deze stroom van energie, maar na afloop staan ze dan toch uitgeput en tevreden op het podium terwijl het publiek ze luidkeels toejuicht.
Daar gaan we zeker meer van horen!