De Ragweek is een jaarlijks terugkerende week waarin studieverenigingen, studentensportverenigingen en studentenverenigingen allerlei activiteiten organiseren waarvan de opbrengst naar een nationaal en internationaal goed doel gaat.

Terwijl ik nog gezellig met een drankje aan de bar zit begint het optreden van Navarone in de Billabong vrij plotseling. Met de organisatie van De Ragweek die aanwezig is en ook een paar loslopende mannen van Cultuur op de Campus had ik op zijn minst wel een mooie aankondiging verwacht, de bands die vanavond spelen zijn toch zeker niet de minsten en hebben dat wel verdiend!

Ik kijk naar een klein podiumpje waar de jongens van Navarone nog maar net niet vanaf vallen. Dit hadden de gitaristen ook al bedacht, want ze springen van het podium en geven een leuke gitaarbattle tussen het publiek weg.

Als een welkome afwisseling op andere bands zie ik de drummer de hele avond ontzettend zitten stralen, hij is echt de aandachtstrekker van het optreden! De bassist zit helaas letterlijk en figuurlijk verstopt achter de andere muzikanten. Ik zou het prettig vinden als hij een wat prominentere plaats voor zichzelf zou opeisen om de muziek net wat stoerder te maken en een rauwer randje te geven.

Muzikaal gezien worden er risico’s genomen door de muziek zo af toe stil te laten vallen binnen een nummer. Ook valt op dat een aantal nummers wordt ingeleid met alleen zang en gitaar, wat voor een mooie opbouw van de spanning zorgt.

Navarone komt het optreden echter niet door zonder de nodige tegenslag. De gitaren moeten maar liefst drie keer opnieuw gestemd worden. Dit wordt midden in een nummer heel mooi opgevangen door een geïmproviseerde jamsessie. Als een van de twee gitaren weer in orde is, wordt zelfs het intro van een Bon Jovi nummer ingezet om het publiek te blijven entertainen. Met argeloze souplesse gaat men daarna gewoon weer over in het eigen nummer om het met een knaller af te maken. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik dit grote klasse vind, dat is wat een band professioneel maakt!

Taxidermist is wat je noemt een cross-over band en hoe! Tijdens het optreden maak ik er een spelletje ‘raad het genre’ van. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik er zeker acht heb geteld. Maar wat ik normaal gesproken vreselijk irritant zou vinden kan Taxidermist wel maken. The sky is the limit, maar dat kan ook alleen als je muzikanten van een flink kaliber in huis hebt.

Beide toetsenisten hebben een feilloos gevoel voor een jazzy tegenritme en dat terwijl de bas blijft doorpompen en me meer een rockgevoel geeft; ik raak alle oriëntatie op een heerlijke manier kwijt. Het publiek lijkt de hiphop gedeelten het meest te waarderen en gaat helemaal uit hun dak als de toetsenist zijn screams laat horen.

Als luisteraar ben ik normaal gesproken gefocust op de zang, maar de vocalen worden (mede dankzij de geluidsman) gereduceerd tot een irritant gemurmel. Ritmisch gezien heeft het nog enige functie, maar ook als ik beter luister heeft de stem van de frontman niet genoeg body om de band te dragen. Gelukkig is de band instrumentaal gezien zo sterk dat dit eigenlijk ook niet nodig is. Een sterke start van de Ragweek!