Een wat vreemde volgorde vanavond in café Merleyn. De eerste band van de competitie is meteen een oude bekende: Mindless stond in 2004 (!) al eens in de finale van diezelfde Roos van Nijmegen.
Maar wat toen ook al enigszins gold, gaat nu nog veel meer op: Mindless is eigenlijk niet meer van deze tijd. De Nijmeegse veteranen staan al jarenlang garant voor een wat achterhaalde mix van nu-metal en Nederlandse teksten (denk Van Katoen), en dat is vanavond ook niet anders. Het optreden is beknopt samen te vatten als strak, pushend, maar niks nieuws onder de zon. Dan kan het allemaal nog zo strak zijn, als vele anderen hetzelfde kunstje vertonen, is het niet zo boeiend. De zang is ook niet erg sterk vandaag.
Na het optreden meldt de gitarist me dat het voorop staat dat zij de muziek zelf leuk vinden. Daar zullen we toch respect voor moeten hebben. Jammer voor Mindless, maar de band zou beter andere muziek kunnen maken…

Na de brute nu-metal van Mindless, spelen de schatjes van Bell Pepper hun popmuziek. Er komt ontzettend veel volk voor de vijf meiden, want de zaal stroomt helemaal vol. Vijf minuten voor hun optreden is de show officieel uitverkocht. We kunnen dus veel verwachten van de erg jonge dames. In de aankondiging is te horen dat ze al bij KiNK FM en TMF hebben opgetreden.
De zonnige lentepop van de pubers slaat meteen aan bij het publiek. Het ziet er ook allemaal erg leuk uit; het enthousiasme straalt er vanaf. Ondanks hun jeugdige uitstraling hebben de meiden wel degelijk charisma. Muzikaal is het prima in orde, maar daarbij moet jammer genoeg wel de kanttekening gemaakt worden dat het erg simpele muziek is. De baslijn is ook te spelen door iemand die drie basgitaarlessen heeft gehad. Toch brengen ze het erg goed. Ook het gebruik van de mondharmonica geeft het optreden meer kleur. Wat erg opvalt, is dat de leadzang live ontzettend nasaal klinkt, het is wel zuiver maar tegen het irritante aan. De tweede stem is daarentegen juist erg warm en gevoelig. Er wordt zowel gebruik gemaakt van een akoestische als een elektrische gitaar.
De muziek is gevarieerd genoeg om niet te gaan vervelen. We moeten ook niet vergeten dat de gemiddelde leeftijd van de meiden slechts 16 jaar is, vandaar dat hun muziek ook behoorlijk bakvisverantwoord is. Aan het einde van de set is een heerlijk funky gitaartje met een lentezoete inval van het keyboard te horen die zorgen voor een zeer positieve respons uit het publiek. Het piepjonge bandje laat zeker een goede indruk achter!

Als laatste is het de beurt aan Partly Disposable, de jazz/new-wave-band van frontvrouw Lee. De zaal is inmiddels behoorlijk leeggelopen. Het eerste nummer klinkt erg experimenteel, iets dat altijd gevaarlijk is. Als nummers namelijk té experimenteel zijn, kunnen ze rommelig worden. Ook dit liedje klinkt rommelig en de samenhang tussen de instrumenten is ver te zoeken. De nummers die daarop volgen klinken een stuk toegankelijker. Kwalitatief gezien ontpoppen de muzikanten zich tot de band van de avond. Het trompetgeluid en de leadgitaar zijn erg kenmerkend voor de muziek. De trompetstukken zijn erg simpel maar loepzuiver. De gitaar is wat gecompliceerder, maar wordt zeer goed bespeeld. Het geheel komt erg mysterieus over en hokjesplaatsen is eigenlijk niet mogelijk.
Zangeres Lee komt wat onzeker over en is niet bepaald een prater. Tijdens de nummers is hier echter absoluut niets van te horen. Ze schreeuwt zelfs de longen uit haar lijf als dat nodig is. De muziek blijft vreemd en niet erg tastbaar. De band brengt het wel heel overtuigend en dat helpt zeker bij het verteren van de liedjes. Teksten als ‘suicidal happiness’ zetten je wel aan het denken. Met enige zekerheid is wel vast te stellen dat Partly Disposable zowel op het gebied van kwaliteit als op het gebied van originaliteit boven de andere bands uit torent.

De tweede voorronde van de Roos van Nijmegen vindt plaats op 16 april in Merleyn. Modesty Calls, K.O. Squad en Bandito zullen het dan tegen elkaar opnemen, mis het niet!