Sugartoosh trapt de avond af met een set van een half uurtje. Hierin bewijzen de Achterhoekers dat ze de live-reputatie die ze hoog te houden hebben ook makkelijk kunnen consolideren. Omdat ze maar kort de tijd hebben, houdt het viertal de voet op het gaspedaal. Tussen de nummers door wordt hooguit het publiek opgeroepen dichterbij de bandleden te komen staan, die naar eigen zeggen ‘echt niet bijten’. Daarmee hebben ze absoluut gelijk, want het zijn sympathieke gasten die volledig opgaan in hun muziek en weinig oog lijken te hebben voor hoe ze daar zo stoer mogelijk bij moeten kijken.
Behoudens het overmatig aanwezige enthousiasme van de boomlange bassist Joep, heeft ook leadgitarist Rick de zomer in z’n bol. Naar achteraf blijkt, heeft hij tijdens zijn optreden last gehad van een los contactje in de bekabeling van zijn pedalen. Gedurende het optreden lijkt het echter meer alsof hij uit inlevingsvermogen de hele bühne aan gort wil stampen. Frontman Luuk staat zoals hij er altijd staat; stug en tamelijk stoïcijns, met her en der een goed gebromd “dankjewel” na de nummers. Een vlotte kletser op het podium zal deze jongen wel nooit worden, maar misschien is dat ook wel de Achterhoekse natuur; “nie lulle moar speule”!
 
Het publiek kijkt bij Sugartoosh eerst even de kat uit de boom, maar na het optreden blijkt dat de meerderheid de bluesy stonerrocknummers zeker wel kan waarderen. Gezegd moet worden dat de nummers, gekenmerkt door de vele ‘stop-go’ momenten, op prima wijze getimed en aan elkaar getimmerd zijn door drummer Thijs. Sugartoosh geeft een goed visitekaartje af ter introductie van hun band, hier in Nijmegen.
Drive Like Maria is in Nijmegen al lang geen onbekende meer. Zo stond dit (voorheen) trio bijvoorbeeld ook in het voorprogramma van Triggerfinger in Doornroosje. Merleyn staat tijdens het optreden van deze band dan ook vol met enthousiastelingen. “En dat verdienen ze”; aldus PAN-coördinator Paul Hensels, zelf groot liefhebber van alles dat rockt. Ik kan het niet anders dan met hem eens zijn, Drive Like Maria maakt de verwachtingen meer dan waar. Zelfs lieden die op de bonnefooi “effe ‘n bandje gingen kijken” gaan om. Drive Like Maria verbaast vriend en vijand met een zeer uitgekiend rockgeluid, dat heftig genoeg is om volop mee te beuken, maar ook intelligent genoeg is om er echt goede liedjes in te ontwaren.

Drive Like Maria is live vele malen sterker dan op plaat (die mij ietwat tegenvalt door onder andere het matte geluid). Live mogen alle registers open. De band is als drietal op hun best, maar omdat het voor frontman/drummer/zanger Bjorn naar alle waarschijnlijkheid geen doen is om een hele tour zoveel tegelijkertijd te moeten doen tijdens optredens, verruilt hij halverwege de set zijn drumkruk voor een gitaar. Om daarmee uiteindelijk meer de nadruk mee te leggen op zijn vocalen en presentatie.
 
DLM verdient daarnaast een pluim voor een werkelijk perfect basgeluid dat herinneringen oproept (net als de gehele band eigenlijk, qua geluid en spel) aan het betere werk van Grand Funk.

Maar de show blijft gestolen worden door gitaarbeeste (!) Nitzan, die speelt als een vent maar het allesbehalve is. Zowel haar spel als presentatie zijn in één woord verbluffend! Drive Like Maria laat vanavond zien dat het uit het beste ‘Elmwood’ is gesneden en hiermee aanklopt bij de voorhoede van rockbands in de Benelux.