Bij binnenkomst van mijn eerste bezoek ooit aan Extrapool waan ik mij gelijk in een scène uit de serie Family Guy. Deze scène speelt zich af in een jazzclub waar mensen in plaats van in hun handen klappen met hun vingers knippen. En hier gaat iets muzikaals gebeuren? Ik ben benieuwd.

Tussen het handjevol publiek en kunstliefhebbers val ik niet alleen op vanwege mijn notitieboekje. Ook ben ik een vreemde eend in mijn rode trui tussen alle donker geklede mensen. Samen met de Lady in Red en de man in het gele trainingspak (in mijn fantasie de Yellow Bastard) vormen wij een mooie versie van Kwik, Kwek en Kwak tussen in het donker onherkenbare mensen en het abstracte kleurrijke behang van het Extrapool-interieur.

Het is je misschien al opgevallen; het was een uitzonderlijk begin. Maar het was ook een uitzonderlijke avond. Ik krijg iets voor mijn kiezen dat moeilijk te beschrijven valt. Het was een van die avonden die je gezien moet hebben om hem te bevatten. Vooral vanwege de geur van geroosterde pijnboompitten die de hele tijd in de lucht hangt. Maar ook omdat Extrapool de optredende muzikanten voor deze Audiotoop een vrijbrief geeft.

Edward Ka-Spel, de frontman van The Legendary Pink Dots, wordt in zijn hoorspel begeleid door Silverman. Silverman tovert uit zijn apparaatjes, doosjes en keyboard minimalistische soundscapes met hier en daar uitschieters in de vorm van onder andere blazers en een draaiende traktor. Indrukwekkend is vooral het grijze doosje dat Silverman achterover leunend bespeelt met al die lampjes en opblinkende figuurtjes.
Op de achtergrond draait een film met een dansende vrouw in wit ondergoed. Het zijn onscherpe beelden van een camera die dicht op haar huid zit.

Edward Ka-Spel zelf heeft androgyne trekjes, laat de gehele avond zijn zonnebril op en zijn schoenen en sokken uit. Hij vertelt emotieloos en met een kalme stem een verhaal over Katrine uit Augusta, Georgia en over buitenaardse wezens die naar huis willen. Wanneer Ka-Spel een pauze inlast, verzanden de soundscapes in geruis met eerder genoemde uitschieters.
Ook is er plaats voor humor. Wanneer iemand uit het publiek op zijn mobiel gebeld wordt, kijkt Ka-Spel van zijn bladen op en levert droogjes het commentaar: “At least, my mobile is still working.”

Het duo Asra, bestaande uit Raymond Dijkstra en Timo van Luijk, bestaat sinds 2002 en maakt ‘vrije improvisaties rondom het thema degeneratie’. Asra levert een doorlopende kakofonie van minimalistische geluiden, bestaande uit onder andere een kettinkje over een xylofoon, een fluitje, incidenteel geblaas in een tuba en een viool die op een draaiende lp gelegd wordt. Ergens hebben ze ook nog een trommel verstopt, denk ik. Ook al zijn alle instrumenten goed te overzien; soms heb je van die geluiden die overal vandaan kunnen komen. Er zit geen duidelijke lijn in. Duidelijk is wel dat er geïmproviseerd wordt. Zelfs de brommer die tegen het einde van het optreden langs Extrapool scheurt, past in het concept.

Er wordt afgesloten met een geïmproviseerd optreden van Edward Ka-Spel en Asra samen. Alle elementen uit beide optredens komen weer langs, alleen de tuba wordt niet ingezet. Silverman opent het minimalistisch en elektronisch ondersteund hoorspel met een krakende chipszak. Edward Ka-Spel vertelt een verhaal over de enige levende pop in een poppenhuis. En ik zit daar maar met mijn notitieboekje.