De mannen van het Utrechtse Sennen hebben vandaag versterking in de vorm van een VJ-Lady. Deze dame zorgt ook voor terechte aanvulling doormiddel van goed gekozen beeldmateriaal, dat de muziek van Sennen prima aanvult. Dit visueel ondersteunende aspect kan de band goed gebruiken, aangezien zij geen echte frontman of zanger in hun midden hebben. De muzikanten staan in dienst van de muziek, niets meer en niets minder. Het collectief bestaat sinds het jaar 2000, de ervaring druipt inmiddels ook van de band af. De jazzy grooves maken Sennen tot een bijzondere instrumentale (post)rock band. Met deze ritmesectie heeft Sennen een ijzersterke troef in handen. Melodielijnen doormiddel van gitaar en trompet zijn dromerig en funktioneel binnen deze muzieksoort. Gezien het optreden deze avond lijkt de tijd rijp dat Sennen, in plaats van veel optreden in Nijmegen en omstreken, zich richt op het opnemen en uitbrengen van een volledig album. Kwaliteit te over, en dat is zonde om hetgeen te beperken tot minialbums en kleine(re) optredens. De muziekterm postrock is inmiddels tamelijk uit de mode geraakt. Echter, Sennen is niet bang om over deze (taal)barrière heen te kijken, het weidse muzieklandschap ligt ruim open. En dat mag gehoord worden. Na dit wonderschone optreden vallen de vier heren Enablers zo’n beetje letterlijk met de deur (monitor in dit geval) in huis. Binnen de eerste maat heeft één van de gitaristen al letterlijk kennis gemaakt met de harde Nijmeegse bodem. Kortom, hij flikkert achterover met monitor en al van het podium. Pijnlijk. Zo is ook de muziek van Enablers. De New Yorkers spelen met een tegenovergesteld principe als dat van hun (post)rockcollega’s Sennen. Waar Sennen het van meeslependheid en schoonheid dient te hebben is Enablers kil, hard en behoorlijk neurotisch. Geen wonder dat zij opgenomen zijn in de stal van Neurosis, het Amerikaans vlaggenschip van de postrock/metal/core (Neurot recordings). Een redelijk voor de hand liggende vergelijking met Slint, met name het album Spiderland, valt gemakkelijk te maken. Echter, Enablers is fragmentarischer. Korte doordringende geluidserupties, voorzien van een zijn gal spuwende prater/poëet. Liedjes met kop, romp en staart hoeven van Enablers niet verwacht te worden. Daarentegen wel een gemene doordringende muur van geluid, welke je meeneemt naar noisy bands van begin jaren negentig. Denk daarbij aan bands als Barkmarket, Lungfish en Big Black. Taaie kost, maar goed te pruimen voor de liefhebbers van het genre. De heren Enablers maken het mogelijk! De laatstgenoemden zijn een goed getimede afluister van deze turbulente woensdag in maart. Dat de meeste bezoekers zijn gekomen voor Sennen is, gezien hun stijl en afkomst, niet geheel onlogisch. Gelukkig blijft er ook nog een handjevol waarderende supporters over voor Enablers. De grenzen van de rock zijn vanavond weer met verve opgezocht.