Als je naar een band met momentum zoekt, dan heb je een goede aan I Kissed Charles. De piepjonge band rond de pas 16-jarige Charlotte lijkt momenteel precies de juiste band op het juiste moment te zijn. Compleet met aandacht van TMF en 3FM en een heus platencontract (bij het Zwolse Goomah Music). En als je de band aan het werk ziet, is het op zich best goed te begrijpen waarom. Het redelijk frisse, onbezorgde bandgeluid van het Meppelse viertal past prima in de huidige golf Britse bandjes: korte, bondige liedjes met vrolijke synths, springerige melodieën en een aanstekelijk jeugdig enthousiasme. Dat ze daarbij wel heel erg op Los Campesinos! lijken, een andere opkomende band die onlangs Paradiso al uit wist te verkopen, zal waarschijnlijk een pijnlijk toeval zijn. En alhoewel er wel wat variatie in de nummers zit (af en toe gaat het hoge tempo omlaag om plaats te maken voor wat meer distortion), wijkt I Kissed Charles niet al te vaak af van de aan het begin vastgelegde formule, waardoor de aandacht tegen het einde toch wat verslapt. Maar goed, de band is natuurlijk nog volop in ontwikkeling. Met hun neusje voor promotie en succesvol netwerken zit het in elk geval wel snor, dus tijd en ruimte voor verdere ontplooiing krijgen ze vast wel. Wordt ongetwijfeld vervolgd. Een band die ondertussen wel een goede balans in hun set gevonden lijkt te hebben is neWax. Recente live shows en de onlangs verschenen nieuwe ep kondigden het eigenlijk al aan, maar neWax is allang niet meer de band die in 2005 Kaf en Koren won met een mix van relaxte ska-coupletten en stevige ADHD-rockrefreinen. Ritalin lijkt plaats gemaakt te hebben voor speed; het skagehalte is stevig teruggeschroefd, een zwaar opgefokte variant van Britse new wave prominent naar de voorgrond gedrongen. Zelf vrezen ze wat aan originaliteit te hebben ingeboet, maar wat ze hebben verloren aan diversiteit, winnen ze ruimschoots terug met een homogeen en verrassend dansbaar geluid. Omschrijf het zo je wil: een op hol geslagen The Cure, een meer gedisciplineerd ¡Forward, Russia!, een opgefokter Futureheads. Maar bovenal: neWax is hoekiger, lomper en dansbaarder dan ooit. Oude live favoriet ‘Spider’ ontbreekt weliswaar, maar wordt vreemd genoeg geen seconde gemist. Met nieuwe krakers als ‘Dirty Shirt’ en ‘Blue Blood’ wordt het adrenalinegehalte namelijk prima op peil gehouden. Hun aanval op de heupen en de hoofdknikreflexen duurt slechts veertig minuten, maar dat blijkt ook precies genoeg te zijn, gezien de hoge intensiteit van het viertal. neWax lijkt in elk geval klaar te zijn voor het grotere werk. Door hun interprovinciale samenstelling heeft neWax geen echte uitvalsbasis, wat het wat lastiger maakt om ergens een grote lokale fanbase op te bouwen. Maar het geeft ze wel de kans om over het hele land op te duiken op een haast willekeurig allegaartje van festivals, bandcompetities en voorprogramma’s van grotere acts. Zo zullen ze onder andere binnenkort te bewonderen zijn als opwarmact van the 1990s in het Paard van Troje (Den Haag, 15 maart) en the Wombats (De Effenaar, 22 maart). De moeite van het bekijken waard, in elk geval.