Waar in het begin mogelijkerwijs gedacht zou kunnen worden dat Black Bottle Riot en Howlin Rain slechts zijprojecten zijn van een aantal goede muzikanten die met iets anders hun brood verdienen, wordt vanavond geheel het tegendeel bewezen. Volgens zanger/gitarist Simon Snel van Black Bottle Riot is vandaag alles in balans. Hij slaat de spijker op zijn kop; beide bands blijken in bloedvorm. Het totaalgeluid is massief en erg (te) hard (zoals we van Merleyn als podium, helaas, inmiddels gewend zijn). Maar dit overmatige volume mag de pret niet drukken, integendeel, het laat de broekspijpen wapperen. Het gevoel dat dit oplevert mag ook eigenlijk niet gemist worden bij een avond als deze. Black Bottle Riot wordt gevormd door Jaap, Simon, Mike en Tim. Vier heren uit Nijmegen die gek zijn op moerassige muziek. En als je dan al een beetje muzikant bent, ja, dan ga je toch die muziek spelen! Southern rock, blues, soms tegen de metal aanhangende riffs, altijd lekker zompig, met een enorme groove die echt van onder uit de buik lijkt te komen. Rock met ballen, zo u wenst. Er straalt zoveel spelplezier van deze band af, dat wanneer er iemand een klein steekje laat vallen in de uitvoering er slechts om gelachen wordt; geen scheve gezichten, of verlies van concentratie. Er wordt gewoon vlot doorgespeeld en lekker geouwehoerd op het podium. “Een instrumentaal nummer, da’s een nummer zonder zang”, en meer van dat soort gezellig gekeuvel. De band is ontspannen en zo hoort het ook. Black Bottle Riot benadert het zuidelijke gevoel van ‘southern’ dan ook echt goed. Een tip aan alle lezers, maak tijd voor deze band als ze spelen op de dinsdag van de De Affaire! Ook de mannen van Black Bottle Riot kijken uit naar het optreden van het Amerikaanse Howlin Rain. Een band die in Nederland nog niet echt voet aan de grond heeft gekregen. Rick Rubin, ongekend goed producer, platenbaas en inmiddels talent-scout van een grote platenmaatschappij vindt hen ‘the next big thing’ en heeft hen getekend op zijn label. Menigeen heeft hem voor gek verklaard: “Wat moet men nou met zo’n ouderwets klinkende rockband, dat is toch niet hip of cool, aan die chaos valt geen droog brood te verdiene”. Toch heeft Dhr. Rubin het muzikale hart op de goede plaats. Howlin Rain is echt één van de betere rockbands, waarvan afgelopen decennium plaatwerk is verschenen. De grote massa zal inderdaad niet weglopen met deze band, maar voor liefhebbers van het genre is dit een briljantje om te koesteren. Live zijn de mannen van Howlin Rain, onder aanvoering van Ethan Miller mogelijk nog beter. Voor de rechttoe-rechtaan-rocker zijn ze qua spel misschien te chaotisch; de nummers vliegen echt, door het spel van de individuele muzikanten, vele kanten op. Dit is niet geheel tegen de verwachting in, Miller is ook frontman van de chaos-psychedelica-band Comets on Fire, zeg maar, gemakkelijk gezegd, stonerrock voor gevorderden. Howlin Rain was zijn zijproject, waarin hij zijn ‘popkant’ (lees: ietsje meer gestructureerde ideeën) kwijt kon. Toch zou het mij niet verbazen wanneer Howlin Rain zijn hoofdkostwinning wordt. Ethan Miller is een bijzonder vrij spelende gitarist, die echt heel veel opzien baart qua knerpende en striemende solo’s, maar zijn band ook de ruimte geeft voluit te spelen: een meestergitarist. Daarnaast is hij ook in het bezit van een prachtige soulvolle schreeuwstem, de man is van vele markten thuis. Ook zijn bandleden mogen er wezen, allen weten ze hoe ze moeten jammen, maar ieder slotakkoord van de nummers is weer strak. Howlin Rain sluit een intens optreden af met een puntige uitvoering van het nummer ‘You keep me hanging on’ van The Supremes. Wanneer ik naderhand de begeleidend gitarist in het toilet van Merleyn aantref en bedank voor het spelen van dit geweldige nummer, ontvang ik spontaan een welgemeende knuffel van deze man. Het moest er ooit maar eens van komen; net zoals Howlin Rain zelve, een beetje vreemd, (een knuffel van een onbekende man in een toiletruimte), maar vooruit maar wel erg vriendelijk en grappig. Een gedenkwaardige avond.