Onlangs speelde De Staat live op de radio de Desmet Studio’s in Amsterdam plat. De superlatieven waren dan ook niet van de lucht: “2009 wordt het jaar van De Staat” en “Dit is echt heul goed”. Tijd voor mij om de band eens uit te checken in hometown Nijmegen. De zaal is met een kleine honderd man redelijk gevuld. Vanaf de eerste noot is het raak: overal om me heen meeknikkende hoofden en brede glimlachen op het gezicht. De Staat maakt het waar: goede nummers, die strak en met overtuiging gespeeld worden. De stijl die De Staat speelt wordt nog wel eens bestempeld als stoner, maar het is meer dan dat. De band verrast continu met leuke zijsprongen die het geheel erg spannend houden zonder dat het ook maar één moment gekunsteld over komt. Noem het stoner, noem het dark pop, ik noem het liever: het stoere rockende broertje van Tom Waits. Na een half uur is het alweer gedaan met de pret. Tijdens de toegift worden voorin de zaal de eerste voorzichtige danspasjes gewaagd. Dat is jammer want deze band verdient veel meer respons van het publiek. Maar afgaande op wat ik vanavond gehoord en gezien heb gaat dat zeker goed komen! Na een korte onderbreking is het tijd voor de tweede band van de avond: The Whigs. Helaas voor deze drie Amerikanen is de zaal al wat leger geworden. Komt dit door het relatief late tijdstip of misschien doordat veel mensen voor De Staat kwamen? In 2006 werd deze band nog door Rolling Stone uitgeroepen tot beste band zonder platencontract. Zo’n bestempeling duurt natuurlijk niet lang, ATO records (van Dave Matthews) contracteerde ze kort daarna. De eerder in eigen beheer uitgebrachte plaat ‘Give ‘em all a big fat lip’ werd opnieuw uitgebracht en begin dit jaar bracht de band het tweede album ‘Misson Control’ uit. De band trad veel op in de Verenigde Staten met o.a. Drive by tuckers, Tulsa en The Dead trees. The Whigs gaan voortvarend van start met redelijk snelle, technisch erg goed gespeelde indierock. Binnen no-time heeft de band een flink aantal nummers gespeeld. Helaas is de zang gedurende het hele optreden onverstaanbaar, wat er voor zorgt dat ze de aandacht niet geheel vast kunnen houden. Gelukkig bouwt de band op tijd een rustpunt in. De zanger/gitarist gaat achter een orgel zitten en de bassist neemt de gitaar ter handen en ze spelen een mooi mid-tempo nummer. Het is een goede zet, want vanaf dit nummer hebben ze de volle aandacht van de zaal te pakken. Ze wisselen weer terug naar de originele bezetting en werken met nog meer overgave de rest van de set af. De zang blijft onverstaanbaar, maar de band heeft duidelijk het beste voor het laatst bewaard. Ook hier is het na een half uur gedaan. The Whigs hebben laten zien dat ze erg goed kunnen spelen en dat ze weten hoe ze hun set moeten opbouwen. Graag nog iets meer interessante nummers aan het begin van de set, maar dit is zeker een band om in de gaten te houden!