Het is natuurlijk een cliché, maar de herfst is het beste seizoen om naar singer-songwritermuziek te luisteren. Immers, de melancholie en neerslachtigheid komen het beste tot zijn recht tijdens een donkere, druilerige namiddag. Een zomerfestival is dan niet echt de beste omgeving, zeker niet als de zon vrolijk schijnt. Gelukkig zoekt de herfst ons op tijdens het optreden van Phosphorescent op een regenachtige Affairedag.
Phosphorescent is het soloproject van Matthew Houck. Op zijn laatste plaat Pride uit 2007, waarop hij alles zelf heeft ingespeeld, komen folk, country en gospel bijeen in verstilde en melancholische nummers. Vanavond beginnen Houck en band met een lang bezwerend intro. Al snel blijkt dat de desolate singer-songwritergospel van Pride plaats heeft gemaakt voor meer rockende Americana. In eerste instantie is dit een teleurstelling, want het kwetsbare en desolate van de plaat komt zo niet tot uiting.
Toch blijft de enorme intensiteit van de nummers overeind. De gekwelde stem van Matthew Houck, die veel overeenkomt met die van Raymond Raposa van Castanets en (hoe kan het ook anders) Will Oldham, heeft een belangrijke, dragende rol gedurende het optreden.
Houck moet er echter zichtbaar nog inkomen. Ingetogen en bijna tandenknarsend zingt hij zich door de eerste nummers heen. Gaandeweg krijgt de zanger er meer plezier in, waardoor het optreden eindigt in een lang uitgesponnen en magistraal 'Cocaine Lights'.