Autorace verzorgt het voorprogramma van de nu al legendarische muziekheld van de Belgische bodem. De ex-bandleden van de Furtips, laten het inmiddels getekende repertoire van Autorace horen. "Mensen vinden onze muziek raar” – is de opmerking die ik van de zangeres/bassiste Melissa mee krijg. Hier kan ik mee leven. Ook al is de band getekend en spreekt men met lof over hun art-punk, het is vooral een geblenderde versie van alle muziekstijlen die je in de moderne wereld kan aantreffen. Het wordt hoekig, rommelig, garage, low-fi geïnspireerd door hersenbeschadiging veroorzaakt door een overmaat aan hallucinerende middelen geheel in de stijl van Fear and Loathing. Ik kan het niet plaatsen, er zit een bepaalde charme aan de valse tonen, experimentele noise en het verwerken van miljarden ideeën tot een set van drie kwartier. Maar ondanks de dynamiek, variatie en verscheidenheid die de boventoon voeren, grijpt het geheel de luisteraar niet aan. Voor mij zweeft Autorace ergens tussen haat, liefde en onverschilligheid – U either love it or you hate it. Voor Autorace is er geen middenweg. De enige manier om er achter te komen aan welk uiteinde van het spectrum men zich bevindt, is een trip te ondergaan. Na drie kwartier ombouwtijd, een onbegrepen voorprogramma, rookverbod en walmen van wierook, begint het bloed te kruipen. Zal de belofte van het muzikale wonderkind Tim Vanhamel ingelost worden? Na een indrukwekkend CV te hebben opgebouwd bij onder andere Sister Poo Poo, The Eagles of Death Metal, Evil Superstars, dEUS en zijn eigen Millionaire, staat hij vanavond solo, zonder pseudoniem in Kultuurhuis Bosch. Twee dagen voor Rock Werchter doet hij Arnhem versteld staan door zijn onverwacht gevoelige, rustige klanken. Geen bak herrie zoals we van hem gewend zijn. Het repertoire van vanavond bestaat uit het materiaal dat terug te vinden is op zijn eerste soloplaat 'Welcome to the Blue House'. Een gevoelig, donker hoofdstuk uit Tim Vanhamels persoonlijke historie, waarbij hij tegelijkertijd de era afsluit en de melancholie ervan viert. Dit is een intieme voorstelling, voor een publiek van slechts honderd man, begint de show. Broeierigheid, zwierigheid, power-pop, garage-rock, dramatiek en kwetsbaarheid. De sfeer is donker, diepzinnig, doordringend. Een aangrijpend optreden vanaf de eerste noten, een duister tijdperk waarbij de zon op momenten triomfaal door de wolken heen breekt. Passie is volop aanwezig, vakmanschap idem dito. Tim laat zien dat er ontelbare aspecten aan zijn muzikale aspiraties zitten. Die zijn minder heftig dan vroeger, echter met een even uitmuntende gitaarspel en toewijding. Met ingestudeerde grapjes en een nonchalante houding komt hij bescheiden doch een beetje onbeholpen over. Nergens voor nodig, aangezien zijn spel en muziek voor zich spreken. Vleugjes Roy Orbison, Coldplay en zelfs Jeff Buckley worden tevoorschijn getoverd. Eenvoudigweg genieten – om het in Tims eigen woorden te vertellen. Een van de meest imposante artiesten die Kultuurhuis Bosch recent heeft mogen verwelkomen. Hier hopen we allen meer van te mogen aanschouwen!