Sunnpimp opent de tweede dag op een vroeg tijdstip, maar muzikaal is de band al goed bij de les. Het aanwezige publiek geniet met volle teugen van de extravagante zanger die een werkelijk hilarische performance neerzet. Hier vloeien voor het eerst kunst en muziek naadloos in elkaar over op een manier zoals de organisatie het voor ogen gehad moet hebben. Vervolgens is het Syd Berliner die je met zachte, gevoelige liedjes naar zijn podium lokt. De aangename sfeer die hij creëert wordt helaas verstoord door de soundcheck van de act na hem. Dat weerhoudt hem er echter niet van om onverstoorbaar door te spelen, wat dubbel ontroert. Ondanks die soundcheck is het gitaargeluid van Flight 195 niet al te best. Gelukkig bezitten ze in de de persoon van hun zangeres over een ijzersterk wapen dat dit soort sores snel naar de achtergrond doet verdringen. De grungerock van dit vierkoppige stel is krachtig en direct. Attitude en energie zijn in overvloed aanwezig, dit optreden is niet bestemd voor de lafaards onder ons. Bovendien is ook dit een geslaagde samenwerking tussen de kunstenaar en de muzikanten. Flight 195 stijgt op met het enorme kunstwerk van Arild Veld waarin de zangeres met het grootste gemak in en uit klimt. “Kom naar voren Arnhem”, en het volk gehoorzaamt. Dit ziet men niet vaak in Arnhem. Peter Pan Speedrock deelt de lakens uit. Een band zonder concessies waarbij speedrock een terechte beschrijving is. Krachtig, snel, fel en crowd pleasing. Zepworks verzorgt de kunst waarbij verklede, naakte sumoworstelaars de achtergronddansers zijn. Daar blijft het echter niet bij, een naakte Dikke Dennis tekent het publiek voor het leven. Skapunk met trompettisten en vele andere ingrediënten, dat klinkt veelbelovend. Maar hoewel Madness voor het Duitse SFH als inspiratiebron dient, staat hier eigenlijk gewoon een feestband met weinig diversiteit te spelen. Het pogoënde publiek zorgt voor enig vertier, maar de band is niet sterk. Bovendien heeft het publiek nog niet genoeg alcohol op om er daadwerkelijk van te genieten. Op klaarlichte dag begint zZz gedreven en verwachtingsvol. Het tweede deel van hun set leunt de band op hun donkere, broeierige orgelrock. Het rockt, maar het is teveel van hetzelfde. Tussen de nummers is er nauwelijks onderscheid te maken. Waar blijft de dynamiek? Goed en opvallend is het wel. Fiat gaat er zelfs reclame mee maken en gedreven is dit Amsterdamse duo zeker, maar misschien kan hun muziek het daglicht gewoon niet verdragen Blues, rockabilly en vette rock’n roll met een Bonanza-gitaartje: Heavy Trash van Jon Spencer en Matt Verta Ray is dé publiekstrekker van de avond. Het charisma spat van het podium en de band heeft het publiek volledig onder controle. Alsof je het allemaal al eerder gehoord hebt, zing je het hele repertoire zo mee. Niet nieuw of origineel dus, maar een fantastisch optreden is het wel. Dat geldt ook voor Hotel. Deze uitbundige hekkensluiter van het festival zorgt er voor dat de sfeer, die er toch al goed in zat, niet meer stuk is te krijgen. Is de opzet van de organisatie geslaagd? Een feest van twee dagen geven kunnen ze in ieder geval wel. Het synchroon laten lopen van de muziekoptredens met een kunstwerk of performance blijkt een wat hachelijker zaak. De tijd die een band neemt om zijn optreden neer te zetten is niet gelijk aan de tijd die een visuele act nodig heeft om te blijven boeien. Het duurt dan gewoonweg te lang, wat ten koste gaat van de geloofwaardigheid. En dat is jammer. Het kunstgedeelte van het Arts and Music Festival is daardoor niet goed uit de verf gekomen. Wellicht had het ook geholpen om de kunstenaars, net als de muzikanten, uit een bredere kring te selecteren. Maar er waren beslist mooie dingen te zien. Het muziekgedeelte zat helemaal snor en het festival was zeer beslist de moeite waard.