The Analog Project opent het festival met strakke en goed geoliede rock. Ondanks dat het grote publiek nog moet arriveren, vertonen ze weinig ongemak over hun beginpositie en spelen ze voluit voor het schuilende publiek. Lekker, al dat zelfvertrouwen. Dat dat ook minder goed uit kan pakken zien we bij Jacek i Shevski en Anne von Freyburg. Terwijl Jacek i Shevski teksten voordraagt, draait een dame met een prachtige jurk op een stellage als een waterlelie-elfje uit de Efteling rondjes om haar eigen as. Die jurk wordt vervolgens volgespoten met verf. Een mooi beeld, maar hun performance gaat ten onder aan teveel overleg. We lijken getuige van een vingeroefening en niet van een performance. Het idee overtuigt dan ook, maar de uitvoering niet. Treekillaz wordt aangekondigd als dé Zwitserse precisieband en dat is geen woord teveel gezegd. Variatie in de nummers, een geweldige cover van Supertramp, een groot bereik van de entertainende zanger en het zeer energieke spel van de drummer maakt dat deze rock-punk-grunge band klinkt als een, eh, klok. With Ice staat op het kleinste podium dat ik sinds lange tijd heb gezien. Op de Flying stage is net voldoende ruimte om de vier in militaire kleding gehulde heren te huisvesten. Zeer toepasselijk op de voormalige kazerne. Ondanks het gebrek aan bewegingsruimte weten ze er toch een swingende set uit te persen. De bewegingsimprovisaties van Maria Mavradou lijken oneindig en haar spierbeheersing verbazingwekkend, maar Maz is de kunstenaar op het toneel. Al dat geluid wat hij in zijn eentje beheerst, met gevonden en zelfgemaakte samples, de combinaties van langzame met up-tempo beats, aanstekelijke melodielijnen en sferisch gerag op gitaar... wat een inspirator! Daar kan niemand iets aan toe voegen. Maria's act lijkt sowieso te krap behuisd op het kleine podium. Meer ruimte zou haar meer recht doen. Filthy Nelly is een echte festivalband. Met een aanstekelijke mix van verschillende folkstijlen in een rap punktempo kan zelfs de grootste houten Klaas niet stilstaan. Het publiek deint dan ook lekker mee op het opzwepende ritme met vrolijke viool- en accordeonriedels. En dan King Locust. Prachtige muziek van deze metalband die, verscholen achter een groot wit doek, voor de gelegenheid akoestisch speelt. De versneld afgespeelde filmprojectie met verstilde opnames van weidse landschappen en close ups van groeiprocessen uit de natuur is beslist interessant, maar het had best monumentaler gemogen of in ieder geval prominenter aanwezig. Op een paar momenten na, wanneer het licht zodanig verschuift dat de silhouetten van de muzikanten zichtbaar worden en meebewegen in het beeld, is King Locust de soundtrack die sterker is dan de film. De avond wordt afgesloten met crossover disco van Balkan Beatz: feestelijke Oost-Europese dancefolklore met een Arabisch tintje. Terwijl de dj de polka danst begeeft Judith Reinke zich onder het publiek met een handcamera en filmt ze wie haar voor de voeten komt. Er is iets met een doosje, en stempels die op gezichten worden gezet die weer in close-up boven de dj op een scherm verschijnen. De helft van het publiek stroomt toe, want dat wil best in beeld, de andere helft schuifelt weg, die gelooft het wel. Hoe dan ook een vrolijk einde van deze eerste dag 008, op naar dag 2!