Segunda trapt af en doet dat in een overtuigende symfonische rockstijl zoals we die kennen uit eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Ze hebben veel afwisseling in hun nummers voorzien van menig ritme en diverse stijlwendingen. Maar het genre waar Segunda uit tapt, staat op zichzelf al bol van de clichés en Segunda weet ze allemaal in hun nummers te verwerken zodat er weinig nieuws onder de zon lijkt te zijn. En met clichés is het net als met snert, pannenkoek en sex: als je er geen zin in hebt, wordt het niks en is het weinig boeiend en tja...dan komt de kwaliteit van Segunda niet vanzelf naar voren.
Terwijl ze met hun zanger toch een ontzettend sterke troef in handen hebben. Zeker als hij zijn met rockaccenten gevulde zang met grunten combineert. Minpunt van Segunda is dat de band "the One" niet goed in de vingers heeft. Het lijkt af en toe of de band de drummer op sleeptouw moet nemen. Dat is jammer, want bij zoveel technische stijlwisselingen en breaks is het wel essentieel dat de ritmesectie in topvorm is. De onanie van de gitarist aan het begin van het laatste nummer had goed kunnen uitpakken, maar dan wel met een opzwepende ritmesectie erbij, want nu is het een mitrailleur vuur aan noten en komt daardoor misplaatst over. Segunda herpakt zich echter sterk, vooral door de stoere zang waarmee ze hun set zeer waardig afsluiten.
Als tweede speelt Boolean. Zij hebben duidelijk wel een eigentijdse kijk op songs en stijl. Soms is het duister trippen zoals bij sommige nummers van The Doors, op andere momenten pompend en swingend als The Rapture of duister als de Editors. Die lijnen en stijlen zitten er duidelijk in, zeker in combinatie met het bijzondere en eigen stemgeluid van de zanger. Echter ook Boolean bedient zich van diverse breaks danwel brigdes waarbij ze geen wending geven maar meteen doorschieten in een andere dimensie. Dat maakt het voor het publiek soms moeilijk om te volgen en voor de band lastig om de spanning erin te houden. Een scheut zelfvertrouwen zou Boolean goed doen en dan durft de zanger hopelijk ook flink uit te halen, want nu is het allemaal net iets te ingetogen zonder dat de spanning in de muziek blijft. Desondanks, een band met potentie, mede vanwege het creatieve gitaarspel en swingende strakke drumwerk.
De afsluiter van deze tweede voorronde is Press Play. Een band met een zangeres en dat is dan ook meteen weer hun kenmerk. Band en zangeres spelen nog niet als een geïntegreerd geheel en andersom speelt de band ook niet in dienst van de zangeres. De zangeres beschikt in ieder geval over een behoorlijk volume, maar valt soms in de stillere stukken geheel weg. Ook Press Play past de nodige breaks toe in combinatie met zang en grunt en dat kan prachtig uit pakken, denk aan Lawn. Helaas blijkt de grunt zanger / gitarist eerder een reïncarnatie van Beavis en buldert hij het broze evenwicht geheel uit de songs.
Het spelplezier van de bandleden maakt het gebrek aan eigenheid en eigenwijsheid een heel eind goed, maar is niet voldoende om publiek en jury in te pakken. De jury oordeelt helder en deelt Segunda 64 %, Boolean 74 % en Press Play 53 % koren toe. De uitslag van de eerste voorronde was 55 % voor Aestatic, 63 % voor RagTag&Bobtails en 46 % voor The Ceiling. Boolean en RagTag&Bobtails gaan dus voorlopig aan de leiding. Aan Divided by Hearts, Sat2D en Spawn de taak om deze resultaten te overtreffen in de derde voorronde op 12 februari.