Het laatste optreden van Elstar heeft een symbolische waarde. Kultuurhuis Bosch was jarenlang de stek waar de Arnhemmers hun oefensessie hielden en was tevens de plek van hun podiumdebuut. Na het vertrek van drummer Rienk Wopereis zal Elstar akoestisch verder gaan, maar vanavond spelen ze nog één keer op volle elektrische sterkte. Met de britpop van Phoenix Park en singer-songwriter Henke Lamers belooft het een gevarieerde avond te worden. Als eerste begint Phoenix Park. Een vanzelfsprekende keuze, mits men naar de onderlinge verhoudingen van de bands kijkt. Zanger Zac Chapman lijkt een jongere versie van de bassist van Elstar en na wat onderzoek te hebben gepleegd, kom ik erachter dat het zijn zoon is. Zac staat op een geheel arrogante Britpop wijze op de planken. De rest van de band is echter wat braaf en minder energiek dan we van ze gewend zijn. Graag zie ik de ‘bring-it-on-attitude’ bij alle bandleden terug! De Arctic Monkeys en Oasis invloeden zijn duidelijk te horen, met name als ‘Songbird’ in het repetoire belandt. De jonge mannen spelen niewe ‘classics’ en oude bekenden die ingevuld worden door jaren 80 solo’s en new wave en indie-invloeden. De band heeft een muzikale groei doorgemaakt, wat tevens in hun instrumentbeheersing en techniek te horen is. Over techniek gesproken, mankementen sieren Bosch wederom deze avond. Phoenix Park deert het echter niet. Vervolgens betreed een ingetogen jongen met een gitaar het podium. Zijn prachtige klanken verdrinken in externe ruis veroorzaakt door het ongeduldige publiek. Doodzonde, want deze artiest barst van talent. Zijn unieke, krachtige, stemgeluid en bijzonder gitaarspel laten zien dat Henke Lamers geheel terecht in de finale van Grote Prijs van Nederland heeft gestaan. Geheel in de stijl van Jeff Buckley manipuleert hij zijn stem op een dynamische wijze, waarop de nummers goed tot hun recht komen. Toch is zijn repertoire ook geschikt om het met een uitbundigere bezetting uit te voeren. Graag zie ik Henke Lamers verder openbloeien en laten zien wat hij de muziekwereld te bieden heeft, maar vanavond is hij helaas wat misplaatst. Als hoofdact is er, natuurlijk, Elstar. Vanaf de eerste noten is het duidelijk dat vrolijke popklanken de zaal zullen vullen. De samenzang van Mark en Simone lijkt de ideale combinatie om de sfeervolle, Californisch aanvoelende easy popnummers over te brengen. Simone blijft vaak genoeg in haar schulp schuilen, terwijl de energieke en krachtige vocals van zanger/gitarist Mark aan een poppy versie van Dave Grohl doen denken. Ook het publiek zingt mee, en wordt duidelijk geraakt door de enthousiaste, opbeurende geluiden. Het is echter een braaf totaal van nummers waar diepte, laagte en variatie aan ontbreken. Het gehele optreden lijkt te bestaan uit opvulling, opbouwend naar het hit-nummer ‘Monster’. We treffen zelfs een verdwaalde cover van ‘Pump It Up’ aan deze avond. En Drummer Rienk Wopereis bezegelt zijn lot niet met een drumsolo van een kwartier. Elstar sluit haar eerste hoofdstuk rustig af, geheel in stijl van hun nieuwe, akoestische koers.