Damn That’s Noisy!!

Damn Noisy Kids bouwen feestje zonder polonaise

Merijn Coert, ,

In tegenstelling tot de gezelligheid in het zuiden des lands, staat carnaval in Nijmegen ieder jaar garant voor het scanderen van voetballiederen en massale vechtpartijen tussen minder sociale stadsbewoners. De jeugdige punkers van Damn Noisy Kids fungeerden als toevluchtsoord voor de cultuurminnende niet-vierder.

Damn Noisy Kids bouwen feestje zonder polonaise

Ja dames en heren, het was weer carnaval vorig weekend. Het overviel me nogal, omdat het vroeg viel dit jaar. Toen ik erachter kwam dat het eerste weekend van februari flink verpest ging worden door een groot aantal verklede idioten, lallend van de nodige alcohol, restte mij niets anders dan mij op te sluiten in m'n nederige stulpje tot het carnavaleske overgewaaid zou zijn. Gelukkig kreeg ik het geweldige idee om eens op internet te gaan kijken naar eventuele andere activiteiten die ook met een drankgelag kunnen samengaan en het is zoals ze zeggen: wie zoekt zal vinden. Een waar punkrock optreden in café Dollars! Met een brede glimlach en twee herriestoppers (het blijft herrie, mensen) begeef ik mij naar de straat in het centrum van de stad waar alleen maar carnaval gevierd schijnt te worden. Op de Grote Markt staat een paard in de gang, in de Nieuwe Maan kan het feest beginnen en uiteraard staan ze in de Mythe flink te kontebonken (naar de welbekende carnavalskraker van Franky Boy). Als ik de Dollars binnenkom is het betrekkelijk rustig. Ik meen toch goed gezien te hebben dat het optreden daadwerkelijk van vrijdag naar zaterdag is verplaatst. Gelukkig heb ik de site van the Kids goed bekeken en herken ik enkelen van hen, terwijl ze achterin gemoedelijk een biertje staan drinken. Vrijwel stipt op tijd, wat niet echt getuigd van rock-‘n-roll, bestijgen de heren het podium en het feest barst los. Wat zeg ik? Het BEEST! Niet dat ze lelijk zijn dames en heren, maar ik sta wel even te kijken van het enthousiasme waarmee deze jonge mannetjes hun mix van skatepunk, emo en gewoonweg metal ten gehore brengen. Er is voor ieder wat wils: zelfs als je nog steeds tekenfilmpjes uit de vroege jaren tachtig kijkt, word je op je wenken bediend (diegenen die er waren zullen deze uitspraak begrijpen.) Echt emo wordt het bij de aankondiging dat de leadgitarist de band gaat verlaten. Als je dacht dat hiermee het optreden zou gaan inkakken, heb je het goed mis. Als een trein dendert het catchy punk vehikel door richting eindstreep. Niet dat er tegenstanders zijn, maar voor mij hebben ze gewonnen. Toch nog een klein minpuntje: het geluid is in eerste instantie niet van de beste kwaliteit, maar dat kun je de band uiteraard niet kwalijk nemen. Een strenge blik van de moeder van de drummer in de richting van de geluidsman/barman/glaasjesophaler en het probleem is opgelost. Een van de betere optredens van dit jaar tot nu toe, is wat mij rest te zeggen. Vooruit, een tamelijk veilige uitspraak aangezien we nog maar een maand bezig zijn, maar toch…