Vanavond staan er in de Onderbroek drie acts geprogrammeerd, waarvan twee mij reeds bekend als zijnde leuk. Het begint volgens het affiche om half tien. Wij gaan dus omstreeks kwart over tien op pad - leer ons de Onderbroek kennen - en treffen daar videobeelden en twee mensen achter een draaitafel. We nemen aan dat dit het optreden is van de ons onbekende band Mercy Giants, maar die blijken te hebben afgezegd. Het niet al te talrijke publiek wordt daarom vermaakt door bovengenoemde twee mannen achter de draaitafel en beelden van weekdieren op de bodem van de oceaan. Ik ga er van uit dat dit een verwijzing is naar de Joranhype, maar ik zie in alles momenteel een Joranreferentie. We ploffen neer op de bank met een (koud!) Budels Bio Bier, luisteren naar de meest waanzinnige electro en staren naar slakken en octopussen. De overgebleven acts zijn Bertin en The Hitmachine. Zij spelen hier vanavond in het kader van een cd-presentatie. Een nieuw tijdschrift, Fake Magazine genaamd, heeft een cd uitgebracht waaraan zij hebben bijgedragen, zo schijnt het. Op de avond zelf horen we hier niets over, maar het staat in de flyer, en op andere punten dan de aanvangstijden vertrouw ik flyers volledig. Bertin speelt kort, maar bijzonder leuk. Ik onderscheid drie nummers, die ik niet eens ga pogen te beschrijven. Luister zelf maar op zijn site, en klik o.a. op Polkadot.com en Videorecorder. In zijn eentje achter laptop en synthesizer laat Bertin zien dat zolderkamerknutselaars wel degelijk spannende shit kunnen produceren. Dat Spinvis hier vooral eens een voorbeeld aan neme. The Hitmachine meldt na het eerste nummer dat ze een zanger nodig hebben en prompt verschijnt hij ten tonele. Blues vormt de rode draad van het optreden, maar dan natuurlijk blues op een geïmproviseerde en regelmatig gierend ontsporende manier. Ik kan niet anders dan weer vergelijkingen trekken met de mij zo dierbare Love Substitutes en om u verdere teksten daarover te besparen citeer ik maar hoe mijn gezelschap van de avond het optreden van The Hitmachine beschrijft: “Vrolijk ontsporende amateurherrie. Het instrumentensemble en de speelvaardigheden van de individuele bandleden zijn vaak wat indrukwekkender dan, in nuchtere toestand, het sonische eindresultaat.” Van dat laatste distantieer ik me: niemand was nuchter en dus had niemand te klagen over het sonische eindresultaat. Eén andere vergelijking komt in mij op, bij het laatste nummer: de sound doet denken aan Sister Ray van de Velvet Underground. En daarmee is de brug geslagen naar het feestje dat na de optredens losbarst, want daar komt White Light/White Heat nog voorbij. Alsmede een hele rits bizarre, maar altijd dansbare muziekkeuzes. Dj Pieter Kock, is die ook te boeken voor feestjes?