Een dikke plak vinyl krijgt 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen opgestuurd, een dikke plak ontoegankelijkheid die White Nights - The Hand Of Tzafkiël heet. De popliefhebber die alleen van coupletjes en catchy refreintjes houdt, hoeft vanaf deze regel al geen woord verder meer te lezen.

The Use of Ashes (ontstaan uit ultra-scene pioniers van Mekanik Kommando, die zelfs nog vernoemd staan in meesterverzamelwerk ‘De beste muziekverhalen van 1945 tot nu’ door Leon Verdonschot) is een fragmentarisch te werk gaande ‘band’. Subtiel wordt laag over laag gelegd, of juist vanuit het totaalgeluid weggenomen. Het resulteert in een collage-achtige (zestiende!) release van dit Nijmeegs trio.

Heden ten dage zou deze muziekvorm mogelijk als ‘freakfolk’ worden beschreven, maar in alle eerlijkheid, wat zegt die term dan toch over wat de band doet? Op White Nights hoor je akoestische gitaren, spaarzame (drone) elektronica, tingeltangelmuziek, vervormde stemgeluiden (leve de vocoder), toetsenpartijen, field recordings en nog veel meer. Een nogal weids uiteenlopende rangschikking van geluidsoorten die wonderwel behoorlijk goed ineenvalt op het album, mits je The Use of Ashes’ ding een beetje wil begrijpen. 

Tijdens een enkel gedeelte van het album verlies ook ik de aandacht. Ter illustratie; binnen  een stuk geluidscollage, dat ik met verslapte concentratie doorluister, meen ik uit het niets plots een feesttoeter te ontwaren die me weer bij de les brengt. Een blik uit het raam leert dat het geluid in werkelijkheid live aan het totaalspectrum wordt toegevoegd door een koter met een fluitje die aan de hand van zijn mama over straat wandelt.

White Nights is, in tegenstelling tot wat je bij een titel als deze op het eerste gezicht zou verwachten, donkere kost. Gedeelten van de plaat lijken bijna hemels te klinken maar hebben altijd een duistere ondertoon. Als een sluimerende asgrijze trip waar het in alle verontrusting toch goed toeven is; simpelweg omdat je jezelf erbij neerlegt dat je toch niet weg kan. The Use of Ashes zou ook niet misstaan op bijvoorbeeld een morbide label als Cold Meat Industry. Geloof me, die toch tamelijk zieke geesten aldaar kunnen zeker iets met deze klanken en zouden de band een groter bereik kunnen geven.

White Nights is een bijzonder product waarin bijvoorbeeld een fragment als Kiss The Dark nog verder uitgewerkt zou mogen worden om door te groeien naar een monsterlijke climax. Maar The Use of Ashes is lekker eigenwijs en houdt het bij de twee en een halve minuut maximaal per item. Bijzonder plaatwerk!

Wat overigens niet onvermeld mag blijven, is dat het artwork goed ondersteunt wat de band je met deze plaat brengt; het is somber en onheilspellend mooi. En zo’n lekkere plak vinyl, tja, met dit niveau van muziek mag dat bij mij wel wekelijks op de deurmat worden gedropt.