Hoe kun je als Arnhemse band zomaar op een festival hartje Frankrijk spelen? Met veel geluk en de goede contacten kom je een heel eind. Een van de organisatoren van het Arnhemse festival Spijkerrok heeft vrienden in Frankrijk en die hebben hem gevraagd om zoiets ook in hun woonplaats te organiseren. Zo kon het gebeuren dat de Arnhemse indie hiphopband Liquid, samen met Chicadeliq (ook Arnhem), The Hype (Haarlem), Captain's Diary (Duitsland) en enkele Franse artiesten, zijn uitgenodigd om op 27 juli te spelen op het Salopette-festival in Charmaix-St Hérent, 1100 kilometer van Arnhem. Alle muzikanten met hun aanhang worden hartelijk opgevangen in een fraai huis met ruime tuin om tentjes op te zetten. Er is eten, er is bier, wijn en rosé en boven alles: er is gezelligheid en muziek! De Nederlandse eigenaren en initiatiefnemers van het festival, Eric en Karin Goossens, zorgen voor alles. Als ze nou ook maar die ellendige kerkklok op een steenworp afstand hadden kunnen stoppen! Elk uur de tijd aangeven, vooruit, maar dan vijf minuten later nóg eens... Fransen kunnen kennelijk heel slecht tellen, daarom krijgen ze twee keer de kans. Na de rustdag is het tijd voor het festival. Het festivalterrein ligt op ongeveer 20 minuten rijden van het huis. De omgeving is werkelijk prachtig: een groot stuk land, omgeven door heuvels en in de verte enkele bergen. Het is bloedheet. Maar hoe mooi de locatie ook is en hoe welwillend de mensen ook zijn, het podium baart ons enige zorgen. Niet meer dan planken op het gras, het grootste deel van de dag in de volle zon en de andere helft van de overkappende tent is de keuken. Als dat maar goed gaat... Het Franse jazz-duo Orazz' speelt de eerste set van de dag. Daarna is het de beurt aan de Duitse singer-songwriter Captain’s Diary. Zijn stem is erg fraai, helder en sterk. Ook de akoestische songs zijn zeker de moeite waard. Na een intermezzo door een Franse percussieband betreedt Yann Lawick het podium. Hij is een troubadour uit Bavel, dus ook een Nederlander. Met zijn imposante verschijning en stem is hij een van de opvallendste figuren op het hele terrein. Hij moet zich hier als een vis in het water, pardon champagne, voelen. Begeleid door een contrabas speelt hij gitaar, piano en diverse fluiten, soms zelfs vijf tegelijk. Bovendien vertelt hij 's avonds de meest wonderlijke verhalen. Dan krijgen de brave Franse gezinnetjes en oudjes de schrik van hun leven, want Chicadeliq – en vooral bassiste Yaso – lopen het podium op. "Robert! Pierre! Bertrand, allez ici!", hoor ik om me heen. De mannen slaan elkaar op de schouders want ‘ohlala’, dit zie je niet elke dag. Met hun shock-chansons maakt de band van o.a. Mariëlle Woltering (de zangeres van Lavalu, nu drumster) echter ook muzikaal een goede indruk. Het is vooral met een knipoog bedoeld, maar ondertussen wordt er heel wat gerepeteerd door de band. Dat is te merken. Vergeleken met een jaar geleden is Chicadeliq veel vaster geworden. Hoogtepunt van de dag is voor mij het optreden van The Hype. Deze jonge honden uit Haarlem hebben het talent en de passie om de popmuziek uit midden jaren zestig weer tot leven te wekken. Hun sound is te vergelijken met de Beatles ten tijde van ‘Hard Day’s Night’ en ‘Help’. Dat betekent aanstekelijke, uptempo gitaarsongs met veel enthousiasme gespeeld en haarzuiver meerstemmig gezongen. Door de uitbundige keyboardspeler krijgt de presentatie zelfs iets kolderieks. Het grootste deel van de set bestaat uit eigen nummers, aangevuld met covers van 'One after 909', 'I Saw Her Standing There', 'Back in the USSR' en 'Matchbox'. Inderdaad, vier Beatles-songs. Dat is misschien iets te veel van het goede. Het moment waarvoor we naar Frankrijk zijn afgereisd breekt aan. Liquid speelt een solide set van 45 minuten. Het publiek, dat ongeveer de hele middag rond de 75 toeschouwers schommelt, is enthousiast. Vooral de hardere nummers gaan er goed in. We zien mensen dansen, luisteren of gewoon op een afstandje volleyballen. Tijdens het optreden kijk ik regelmatig om me heen, om niet te vergeten dat we 1100 km van huis in een Frans weiland staan te spelen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar dat is het dus niet. Men wil een toegift, maar helaas is het schema al uitgelopen. C'est fini! Na afloop is het tijd voor een welverdiend aantal biertjes onder het genot van de laatste band, de Franse psychedelische stoner van Lemon Trio. Maar eerst hebben we de lokale burgemeester nog zien dansen op ‘La Vie en Rose’, gespeeld door Yann Lawick en de toetsenist van The Hype op accordeon. De zon gaat onder, een groepje mensen vormt een cirkel, mensen neuriën mee of eten aan tafel een kaasje, een oud vrouwtje weigert te dansen en roept "non, mon coeur!", want het hart is zwak. Soms is het leven net een scène uit een film.