De laatste dag alweer, het vliegt voorbij. Dat kan alleen als je het enorm naar je zin hebt, zo is ons idee. Jumbo Jet heeft een bandjescompetitie gewonnen en mag daarom openen op het hoofdpodium. Wat de concurrentie van die wedstrijd was is mij niet bekend, maar veel slechter dan dit moet wel erg pijnlijk zijn. Een schreeuwerige zangeres en een ongecontroleerde band zorgen ervoor dat de kater nog een uurtje langer blijft hangen. Volstrekt willekeurige kinderen worden om onbegrijpelijke reden op het podium gehaald en veel meer dan naar het publiek kijken doen ze ook niet. Raarrrr. Gelukkig gaat het niveau rap omhoog met de Belgische heren en dame van Mintzkov. Een kleine afvaardiging Belgen voor het podium zorgt meteen voor een goede sfeer en de band onder leiding van Philip Bosschaerts geeft een bezield optreden. The Dodos blijft een heerlijk onconventionele band en doet waar het zin in heeft. Ook hier vliegt de tijd en tijdens het eindapplaus sta ik mijn buren vragend aan te kijken hoe dit zo snel weer afgelopen kan zijn. Oh, tien minuten te laat begonnen, maar wel op de afgesproken eindtijd stoppen. Damn. De verassing van het weekend komt op naam van The Heavy, een wat standaard (blank) rockbandje met een frontman waar je u tegen zegt. Type knappe, gespierde donkere man, met soulstem om te zoenen. Jammer dat de leuke blazers die je op het album hoort vandaag uit een kastje komen, maar voor de rest een perfect middaghapje. Okkervil River is populair in Duitsland, getuige de enorme opkomst voor het podium. Met een set die vooral leunt op werk van het geweldige ‘The Stage Names’ zorgen de Amerikanen ervoor dat het hoge niveau van vandaag moeiteloos wordt voortgezet. Dan is het tijd voor de avond van de stemmen. Als eerst de blanke soulstem van Jamie Lidell. Onorthodox opent hij met zijn twee bekendste nummers, om vervolgens weer 20 minuten te freaken met zijn elektronische kant. Het publiek komt duidelijk voor de liedjes, maar zoals altijd trekt Lidell zich er niks van aan en 'sampled en loopt' vrolijk verder. Ondertussen verzamelen de meeste Nederlanders zich in de tent om de enige Hollandse band van het weekend, Alamo Race Track, te steunen. Mede dankzij zijn Duitse achtergrond zorgt zanger Ralph Mulder voor hilarische bindteksten en de liedjes doen de rest. Helaas negeren de Amsterdammers hun heerlijke eerste album weer volledig, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. De avond van de stemmen gaat op het hoofdpodium verder met het zoetgevoosde geluid van Samuel Beam en zijn Iron & Wine. De prachtige liedjes worden weer flink door de mangel gehaald, maar zijn er niet minder mooi door. Het publiek is aandachtig en begroet de pareltjes stuk voor stuk met groot applaus. De donkere stem van Matt Berninger (The National) is en blijft indrukwekkend. Het liefst zou de beste man zich verstoppen in een hoekje op het podium, maar zijn stage-fear is gemeend en daarom eerder ontroerend dan storend. The National begint nu écht een grote band te worden en speelt het veld aardig plat. Helaas kunnen we niet tot het einde blijven. The Gutter Twins zijn aan de beurt in de knusse spiegelzelt. Brombeer Mark Lanegan en oerrocker Greg Dulli hebben hun krachten gebundeld en omgezet in een juweel van een album en ook live is het niet minder dan indrukwekkend wat de heren laten zien. Nog nooit zong iemand zo laag en sterk als Lanegan, die het hele optreden met zijn vaste norse blik de leegte in staart. Dulli is meer de showman van de twee en dit zorgt voor een perfecte wisselwerking. Met afstand het muzikale hoogtepunt van dit weekend, mede door de intieme setting waarin dit optreden plaats vindt. Geen The Killers, maar gewoon Maxïmo Park is de afsluiter van dit festival. 'We don't get to headline that many festivals', zegt Paul Smith halverwege de show en daarom doen ze er nog maar een schepje bovenop. Het tweede album (‘Our Earthly Pleasures’) is pas echt goed geworden in de live uitvoering en van debuutalbum ‘A Certain Trigger’ is sowieso ieder nummer raak. Wat opvalt is dat Maxïmo Park deze headline-spot moeiteloos en vol verve invult en een terechte afsluiter van dit weekend is. Het meest relaxte festival van het jaar zit er alweer op en was wederom een genot om mee te maken. Haldern Pop toont ieder jaar weer aan hoe een festival hoort te zijn. Qua programmering, qua gastvrijheid en vooral qua instelling. Niet altijd groot, groter, grootst, maar trots zijn op wat je hebt staan en daar ook tevreden mee durven te zijn. Danke Haldern!