Een overvol programma op vrijdag wordt rustig afgetrapt door Shara Worden. Wie? My Brightest Diamond is de artiestennaam en mevrouw speelt rustige mooie liedjes die vooral gedragen worden door een gouden stem. Soms fluisterzacht, dan weer hard en fel. Erg mooi om de slaap mee uit de ogen te wrijven en je voorzichtig aan de eerste Diebels-pilsjes te wagen. Op het grote podium mogen The Killians beginnen met hun sterk op The Strokes lijkende muziek. Vooral de stem van frontman Simon den Hartog doet wel heel erg denken aan Julian Casablancas. Op de originaliteit na zit het muzikaal wel goed met dit Duitse bandje en het is dan ook al lekker druk op het veld. White Lies is de volgende band die verder gaat waar Interpol en Editors ooit begonnen: donkere new wave met een randje pop. Maar ook deze mannen weten een sterk geluid neer te zetten en hebben een aantal goeie liedjes die rijp zijn voor een groot publiek. Het is inmiddels gaan regenen in Haldern, niet de ideale omstandigheden voor de vrolijke muziek van Jack Penate. De sympathieke Engelsman verzoekt de goden door - op het moment dat het net even droog is - Moeder Aarde te bedanken voor de zon. En dus regent het vrolijk verder. Het mag de pret gelukkig niet drukken en voor het eerst vandaag gaan er behoorlijk wat voetjes van de vloer. Het contrast met Joan as Police Woman is groot. Voor het eerst dit weekend heb je het gevoel dat dit nu eens níet de juiste band op het juiste moment is. Slecht is het zeker niet, maar we hebben nu net even wat meer pit nodig dan wat Joan ons vandaag te bieden heeft. Laat dat dan maar aan Kula Shaker over. De Britten zijn aan een geslaagde comeback bezig en draaien hun hand niet om voor de ongeveer 5000 man die op het veld staan. De puike festivalset is de ideale opmaat voor de rest van de avond. Zo ook bij de Guillemots. Een typische Haldern-act, die het vooral moet hebben van de live-optredens. Op cd weten ze hun gekte maar moeilijk vast te leggen, maar live is het altijd feest. Erg zonde dat het einde van de show geteisterd wordt door geluidsproblemen; slechts de monitoren brengen nog geluid voort. De band krijgt er weinig van mee en kijkt verbaasd op als ze midden in een nummer applaus krijgen, omdat het geluid kortstondig weer aan springt. Een jaar geleden werd Kate Nash als last-minute vervanger in de tent gestopt en gaf toen een alleraardigst optreden. Wat verlegen, maar met leuke popliedjes, gaf ze zelf de aanzet tot een langzame verovering van Europa. Met een van de leukste singles van vorige zomer in haar achterzak (‘Foundations’) mag ze inmiddels dus als voorlaatste het hoofdpodium betreden. Dit pakt echter niet goed uit in mijn optiek. Het motto ‘less is more’ is niet meer van toepassing en zodoende speelt een veel te uitgebreide band al haar liedjes kapot. Zelf zingt ze ook niet goed en raffelt haar liedjes in moordend tempo af. Grote afsluiter van dag twee is Editors. Dat de heren een mopje kunnen spelen is voor niemand een geheim en ze maken hun grote naam meer dan waar. Een nagenoeg perfecte set zonder echte verassingen. Alleen de vreemde opkomst (gitarist Chris Urbanowicz lijkt weinig op te hebben met de flauwe presentator en vraagt hem hardop door de microfoon op te rotten: “fuck off”) doet de wenkbrauwen fronzen, voor de rest doen de mannen van Tom Smith waar ze voor gekomen zijn: het veld plat spelen met een vat vol hits. Dan weer terug naar de spiegeltent, waar Haldern-lieveling Loney, Dear zijn nanananana-liedjes weer vol passie brengt. Het trucje begint inmiddels wat slijtagesporen te vertonen, maar dankzij de goudeerlijke kop van Emil Svanängen geef je ze toch weer het voordeel van de twijfel. Dag 2 was ondanks de buien erg fijn. Zonder echte onmiskenbare hoogtepunten, een prima festivaldag.