Alles mag en niets moet op het meest relaxte festival van de zomer. Ook dit jaar heeft de organisatie van het Duitse festival weer een programma neegezet om je vingers bij af te likken. De sfeer is als vanouds. De Haldern-maagden binnen onze groep zijn dan ook binnen 5 minuten besmet met het virus. Normaliter is er op de eerste avond slechts een programma in de prachtige spiegelzelt, maar dit jaar bestaat Haldern Pop 25 jaar en ter ere daarvan zal op de openingsavond zelfs het hoofdpodium open gaan. Na de afzeggingen van Mystery Jets en de vervanger daarvan (Noah & the Whale), mag het voor ons onbekende Finn openen. Helaas staan we op dat moment nog in de rij voor de tent en komen wij pas binnen bij de zouteloze deuntjes van Norman Palm. Palm heeft de uitstraling van een vaatdoek en heeft ook geen bijster interessante liedjes. Zelfs The Cure's 'Boys Don't Cry' weet hij met zo weinig overtuiging te brengen dat er vrijwel niets overblijft van deze klassieker. Inmiddels begint de temperatuur in de tent aardig op te lopen en druipen de druppels langs de wanden. Het balletje begint aardig te rollen voor Fleet Foxes, dankzij talloze juichende recensies over het onlangs uitgekomen debuutalbum. Het optreden is bij vlagen indrukwekkend, maar over de gehele linie wel wat wisselvallig doordat de band maar weinig tevreden lijkt met het geluid. Niets te klagen over het geluid bij Yeasayer, dat is hard en loepzuiver. De New Yorkers worden alleen maar beter en lijken hun live geluid nu definitief te hebben gevonden. Fantastische versies van ‘Sunrise’, ‘Wait for the Summer’ en ‘2080’ zorgen voor een vroeg (maar verwacht) hoogtepunt! Een nieuw nummer komt voorbij en deze doet vermoeden dat Yeasayer alles behalve een eendagsvlieg zal blijken. Dan laten we de snikhete tent voor wat het is en togen richting festivalterrein. Twee bands mogen het 25 jaar Haldern-feestje kracht bij zetten op het grote podium. De jonge mannen van Foals komen uit Oxford en maken een wat intelligentere vorm van britpop. Dwarse, repetitieve ritmes zoals we die kennen van bijvoorbeeld een Battles of een Bloc Party. Live schijnt het soms niet helemaal uit de verf te komen, maar daar is vanavond geen sprake van. Het kwintet speelt een sterke, volwassen set met als hoogtepunten single ‘Cassius’ en afsluiter ‘Electric Bloom’. Jammer dat ons vlak na de show het bericht bereikt dat de band hun Lowlands-optreden heeft afgezegd ten gunste van een bezoek aan het belangrijke V-festival. Valt een feestje beter te vieren dan met een optreden van The Flaming Lips? Na vanavond moet ik zeggen: ja en nee. Natuurlijk, het visuele spektakel van de Lipjes is en blijft een genot voor het oog, maar het oor wil ook wat. En daar schort het 'm nou juist aan. Dat zanger Wayne Coyne verre van een nachtegaaltje is, is nooit een geheim geweest. Maar wat de beste man vanavond laat horen is toch wel erg pover. Ook muzikaal houdt het niet over en dat maken een boel confetti en veel vriendelijke praatjes zelfs niet goed. De plaatselijke schoonmaakploeg zal nog wel even bezig zijn met vegen, terwijl de festivalgangers de eerste nachtelijke feestjes opzoeken. Morgen is er weer een dag.