De Staddijk blijft als podium gelegen in de kantlijn van Nijmegen weinig uitnodigend voor publiek. De ervaringen van sommige voorgaande edities van de Roos in Staddijk ondersteunen deze gedachte. Echter, eenmaal aangekomen, badend in het zweet van de barre tocht naar diep zuid-oost Dukenburg, blijkt niets minder waar. Er wordt hier dus wel vaker muziek gemaakt?! Vanaf het moment dat The Damn Noisy Kids na enig technisch oponthoud en een bijna cabaresk-achtige aankondiging van Shaggable Sluts legende Wim Koens, mag aftrappen is het gezellig druk in de zaal. Het publiek eet de mix van skatepunk en metal als zoete koek, maar is duidelijk niet helemaal voor deze band helemaal naar Staddijk gekomen. De Kids geven een gedegen show weg, waarbij de nieuwe gitarist nog een klein beetje aan zijn positie binnen de band moet wennen. Hij doet nog niet echt mee aan de acrobatische kunsten van gitarist/zanger Benny en beroepsenthousiasteling, bassist Toon. Komt nog wel goed... Tweede band van de avond The Reef is van een totaal ander kaliber. Ze maken in ieder geval minder lawaai, maar dat maakt ze niets minder. The Reef heeft goed nagedacht over hun show en geeft het inmiddels behoorlijk drukke Staddijk een mix van rock die de afgelopen 30 a 40 jaar de revue gepasseerd heeft. Her en der komt er wat retro/psychedelische rock naar voren die doet denken aan de hoogtijdagen van Jimi Hendrix (hoewel de gitaarpartijen het bij hem natuurlijk lang niet halen). De funky riffs herinneren aan Stevie Ray Vaughn. Het is evengoed een genot om naar het spel van deze gitarist te kijken en hij zou daarom meer de spil moeten zijn in dit ensemble. Helaas slaat de band daar dus de plank mis. Waar de meeste bands een duidelijke muzikaal leider hebben (op het podium althans) lijkt die rol verdeeld over bassist/zanger, gitarist/ zanger en toetsenist. Het drietal van The Cohens mag de avond afsluiten, wat een zware dobber moet zijn na twee relatief hardere en meer opzwepende bands. Toch brengen The Cohens het er goed van af. Zij hebben - in tegenstelling tot The Reef - een duidelijke frontman waar de meeste aandacht naar uitgaat. Het is bij deze band echter ietwat onduidelijk wat ze nou precies willen aanvangen op het podium. Is dit nou een Doors/Keane/zZz parodie-act of willen dienen deze bands slechts als inspiratie? De minimale samenstelling met zanger, toetsenist en drummer haalt in ieder geval het onderste uit de kan en dat geeft hoop. Hoop voor de toekomst, want de chemie ontbreekt hier nog. Deze enerverende maar wisselvallige avond eindigt met de laatste noten van The Cohens en dat betekent dat er een lange terugtocht richting centrum Nijmegen op het programma staat. Er is in ieder geval genoeg stof tot nadenken.