Eindelijk een band die weet hoe het moet. Flight 195 heeft een heuse merchandisestand ingericht in Kultuurhuis Bosch. Dat de band het nog moet hebben van nijvere huisvlijt blijkt wel als voor het optreden de hoesjes nog in de cd-doosjes gestopt moeten worden, maar dit zorgt er tevens voor dat de prijs laag kan blijven. Geheel in stijl wordt het publiek rond 23.00 uur welkom geheten op deze nachtvlucht door de gezagvoerder van Flight 195. Gehuld in een uitermate strak zittend navelshirtje is de zangeres een echte blikvanger. Gelukkig hoeft ze het daar niet van te hebben want vocaal staat deze parmantige dame zeker haar mannetje. De sterk rockende nummers zijn compact en zonder al te veel franje en worden vooral gedragen door de prachtige vocalen van J.C. Dit is een zangeres waar menig band jaloers op kan zijn. Dat ze binnen de band niet de enige is met een goede stem, blijkt wel uit de meerstemmige opening van het nummer ‘Wave’. De gitarist slaagt er slechts af en toe in boven het geweld van de drummer en bassist uit te komen. Maar als de ritmesectie even zwijgt, komen de talenten van de gitarist naar boven. Dat hij uitstekend kan spelen, blijkt wel uit het nummer ‘Crash’. Zijn inventieve riffs dragen het nummer. Helaas zijn vanavond deze momenten maar schaars. Wat bij het Zwitserse Treekillaz gelijk opvalt, is het scheurende gitaargeluid. Deze jongen gaat lekker tekeer en zo hoort het ook. De zang is niet slecht maar is bij deze band vooralsnog de zwakste schakel. Maar wat maakt het uit. Deze band rockt als de neten en geeft een prima visitekaartje af. Het publiek staat er helaas wat timide bij. Pas als de zanger de conversatie opent met een dame uit het publiek en vervolgens enige touranekdotes over vrouwen vertelt, ontstaat er enig contact met de zaal. Zijn act als human beatbox is hilarisch en als hij wat meer agressie in zijn zang legt, verdwijnen mijn bezwaren als sneeuw voor de zon. Blijkbaar had hij wat tijd nodig om goed op gang te komen. Muzikaal doet Treekillaz me nog het meest aan Danko Jones denken. Dezelfde lekker in het gehoor liggende rockende nummers en dito agressie. Hoogtepunt van de set vormt een duet met J.C. van Flight 195. Helaas gaan ze met twee overbodige covers van The Police en Supertramp net iets te lang door anders was het een perfect optreden geweest. Na Treekillaz dacht ik dat de laatste band, ook gezien het late tijdstip, alleen maar kon tegenvallen. Maar Sunnpimp weet een knallende start te maken met een grandioze gitaarsolo zoals we dat vroeger van een axeman als Rory Gallagher kenden. De show wordt toch echt gestolen door hun zanger Marquis de Zwaffelaere. Niet alleen voorzien van een exquise naam maar ook geheel in laat achttiende-eeuwse Franse stijl gekleed maakt de zanger een verpletterende opkomst. Op het affiche van Sunnpimp werd al gewaarschuwd dat delen van de show XXX-rated zouden zijn. En dat hebben we geweten. Op het hoogtepunt van de show staat de zanger gekleed in slechts een onderbroek waaruit een forse worst bungelde op het podium. Naast een voortreffelijke show worden we getrakteerd op dampende powerrock doorspekt met ouderwetse blues zoals we dat in de jaren ‘70 gewend waren. Sunnpimp is met recht de Nederlandse versie van Spinal Tap meets The Tubes. Volkomen over de top maar zeer amusant, zeker laat op de avond. Ondanks dat de laatste band pas om twee uur eindigde was het een geslaagde avond. Alleen jammer dat Kultuurhuis Bosch er niet in slaagt met dergelijke programmering een volle zaal te trekken. Ligt dit aan het late aanvangstijdstip? Of zijn de Arnhemmers gewoon nog niet rijp voor dit soort shows?