Pink Circus is een zeskoppig gezelschap uit Arnhem waarvan sommigen al meer dan twintig jaar musiceren, dus geen jonkies aan het muzikale front. In de huidige samenstelling zijn ze echter nog maar net een jaar bezig. Waar het bij het opnemen van de nummers in de studio nog ingehouden op de band moet komen, kan Pink Circus op het podium helemaal los gaan. De twee diva's van het gezelschap eisen dan ook hun eigen theatrale rol op. Met impact, persoonlijkheid en fysieke aanwezigheid van de dames wordt het publiek meegenomen op een muzikale tijdreis: Ierse invloeden, jazzy en funky sounds en een tikje Nina Hagen waarbij de hoge noten niet geschuwd worden. Pink Circus weet verschillende muziekstromen naadloos te combineren en heeft een 'voor elk wat wils'-repertoire. Hierbij staat de band duidelijk ten dienste van de twee op elkaar ingespeelde diva's. Als toehoorder ga je jezelf wel afvragen wat nu eigenlijk de eigen sound van de band is. Als Pink Circus de funky kant op gaat, komen ze het best tot hun recht. Met de leuke arrangementen en fijne basloopjes ga je vanzelf meebewegen. De band zelf wil vooral nummers presenteren als een muzikale ontdekkingsreis, als ze maar een kop en een staart hebben. Het belangrijkste is naar eigen zeggen funk, maar met de 'k' tussen haakjes. Binnenkort komt de eerste cd uit van Pink Circus. Het theatrale liveoptreden is alvast een feestje voor oor en oog. Het Utrechtse Parson Brown is weer een ander verhaal. Vanaf het eerste nummer begin je jezelf af te vragen 'Waar heb ik dit eerder gehoord?'. Klinkt het gewoon zo lekker bekend of is het zo dat de nummers na één keer luisteren gelijk blijven hangen? Ik heb tenslotte mijn huiswerk gedaan en Parson Brown speelt vanavond de nummers van hun debuutalbum. Parson Brown laat de new wave-achtige geluiden uit de jaren 80 herleven en haakt makkelijk aan bij Editors en Interpol. Hier en daar bekruipt je ook een Nits-gevoel. Met de charismatische leadzanger en een behoorlijk koele fauteuildrummer is Parson Brown visueel erg goed te behapstukken. De gevoelige melodieën met filosofische teksten, waarbij vooral de vraagtekens blijven hangen, worden afgewisseld met snoeiharde gitaarnummers. De bassist verzorgt een prima tweede stem in het geheel. Tegen het einde van de set bekruipt je wel het idee dat het meer van hetzelfde is. Aangezien het debuutalbum van Parson Brown vanavond integraal wordt gepresenteerd, zou de band zich nog wel een keer morgen buigen over de volgorde van de nummers. Dat kan het optreden nog wel een tikje spannender maken. Parson Brown presenteert zich nog als jongens met een goede baan met voldoende muzikaal talent om een podium te verdienen. Misschien is het wel tijd om alvast een verzoek voor deeltijdwerken in te dienen.