Deze week ligt de langverwachte cd 'The Warm Aquarium' van Merry Pierce in de winkels. Tijd om eens bij te praten met zanger Jarno Volman. We spreken af in een klein cafétje in het centrum van Nijmegen. Jarno heeft een exemplaar van de cd meegenomen en legt deze op tafel. "Zo, daar ligt 'ie dan eindelijk", zeg ik. "Ben je opgelucht of juist gespannen?" Jarno blijkt gemengde gevoelens te hebben: "Aan de ene kant ben ik blij dat er nu iets gaat gebeuren. Aan de andere kant is er flink wat tijd overheen gegaan en heb ik niet zoveel binding meer met dit album. In de tussentijd ben ik met een hoop andere dingen bezig geweest, en vertegenwoordigt deze plaat een andere periode in mijn leven. Daarom ben ik iets minder enthousiast dan de vorige keer. Maar natuurlijk ben ik wel benieuwd wat de cd gaat doen. Veel mensen zeggen dat het een groeiplaat is. Dat hij pas na een luisterbeurt of vier, vijf zijn ware schoonheid toont. Bij het eerste album had ik geen verwachtingen, maar toen de eerste positieve recensies verschenen, legde ik de lat wel steeds hoger. Recensies vind ik tegenwoordig niet belangrijk en ik ga er niet naar op zoek. Het is de mening van die ene persoon en iedereen kan tegenwoordig een recensie schrijven. Al zou ik een negatieve recensie in een muziekblad als OOR natuurlijk wel jammer vinden." Ongeveer twee jaar geleden zei je in een interview dat de nieuwe plaat binnen een aantal maanden kon uitkomen. Dat heeft veel langer geduurd! Dat valt te verklaren: "Toen was ik eigenlijk al klaar, het was wachten totdat de drums opgenomen konden worden. Ik heb er in die tussentijd niets meer aan gedaan, alle opnames zijn 'one takes', oftewel elke partij, zelfs de zang, is in één take ingespeeld om zo de spontaniteit te bewaren. Producer Frans Hagenaars zat heel vol en had dus even geen tijd voor die drumpartijen. Daarna moest het album nog gemixt en gemasterd worden. Begin februari van dit jaar was de plaat klaar en wilden we van start. Toen vond Excelsior dat we er als live band nog niet stonden. Achteraf hadden ze daar helemaal gelijk in. We hadden tot dan toe maar drie optredens gedaan en waren naïef. We moesten nog veel samen spelen om de hechte band te worden die we nu zijn. En de groei zit er nog steeds in. Ik denk dat we nu op 80% zitten van wat we kunnen worden. De cd-presentatie in Merleyn was onze beste show tot nu toe" Die vertraging heeft ervoor gezorgd dat drummer Rob Snijders uit de band is gestapt: "Hij heeft natuurlijk zijn vaste lasten en zijn gezin. Voor hem was het niet handig meer om lang te wachten. Daarnaast wist hij natuurlijk al van de plannen van zijn vrouw Anneke van Giersbergen, zodat ze samen nieuwe dingen konden gaan doen. Peter Onstein had ons al geboekt voor een aantal optredens, waarvan de eerste een week later zou plaatsvinden. Wij wisten geen vervanger, totdat Peter zei dat hij zelf drumde en het wel tijdelijk wilde doen. We hebben drie dagen keihard geoefend en sindsdien zit hij vast in de band. Natuurlijk zijn we benieuwd wat de rode draad in het album is. Die blijkt er niet echt te zijn: "Die had ik er wel in zitten, maar ik ben 'm kwijt geraakt omdat we in de volgorde van nummers hebben geschoven. Ik ben niet iemand die met zijn muziek een boodschap wil overbrengen. Wel heb ik geprobeerd zoveel mogelijk soorten sfeer op de plaat te zetten. 'Audrey's Dance' is een prachtige sfeervolle afsluiter, terwijl een nummer als 'Californian Girls' bijna Beach Boys-achtig vrolijk is. Teksten zijn niet mijn sterkste kant. Ze zijn beschrijvend en vooral fictief. Natuurlijk verwerk ik er wat persoonlijke ervaringen in, maar daar ga ik verder niet op in. Dat moeten de luisteraars er zelf maar uithalen. Dit was voorlopig trouwens de laatste keer dat ik een album in mijn eentje heb gemaakt. Je werkt altijd solo, zonder feedback. Met zijn vieren heb je meer ideeën en beïnvloed je elkaar. Dit lijkt me een boeiend proces dat ik wil onderzoeken. Voor een eventuele volgende plaat wil ik slechts een geraamte aanleveren, dat we dan samen uitwerken. Niemand houdt van jammen, dus er moet wel een basis liggen. Maar ik zal niet meer met geheel uitgewerkte composities komen." De plaat ligt er nu. Wat zijn de plannen? "Vooral veel spelen", antwoordt Jarno. "We hopen dat we op Noorderslag mogen staan. En het zou mooi zijn als we in 2008 wat mooie festivals mogen doen. Maar dat hangt af van hoe de cd aanslaat. Met de band willen we zo snel mogelijk nieuw werk maken. Het zou mooi zijn als we vrij snel een derde album kunnen uitbrengen. Het gaat niet nog eens zeven jaar duren! We kijken vooral uit naar een aantal leuke optredens. We spelen een aantal keer als voorprogramma van Agua de Annique. We spelen liever niet meer in hele kleine kroegjes, want daar kunnen we niet voluit gaan zoals we dat willen. Waar ik enigszins tegenop zie is om ook solo-dingetjes te doen. Soms kan je niet met een hele band opdraven. Er gebeurt heel veel in onze muziek, die met slechts een akoestische gitaar wegvallen. Je moet echt met je billen bloot." De cd is vorige week gepresenteerd in Merleyn, maar binnenkort vindt nog een presentatie plaats, in Paradiso. Waarom twee presentaties? "Amsterdam is natuurlijk heel belangrijk. Daar zit 80% van het Nederlandse popwereldje. Paradiso wordt vooral voor pers, media en mensen uit de muziekbusiness. Nijmegen was vooral voor familie en vrienden; ons eigen feestje." Het laatste nummer van de cd is ingezongen door Anneke van Giersbergen. In Merleyn was ze aanwezig om het lied te zingen, maar dat kan natuurlijk niet bij elk optreden. Hoe los je dat op? "Op 3 oktober treden we op in Club 3VOOR12, en dan zingt een andere zangeres het nummer: Evelien van den Broek. Ze heeft een heel andere klankkleur, maar haar stem past ook prima bij de song. Als er geen zangeres is, spelen we het niet. Dat zou raar zijn, want het is geschreven voor een zangeres. Mijn eigen stem is te beperkt voor de hogere regionen. Live heb ik wel de tweede stem meegezongen. Achteraf vind ik het jammer dat we dat niet op de plaat hebben gedaan." Aan de opnames van de zangpartij van dat nummer heeft Jarno goede herinneringen: "Ik woonde toen nog op mijn studentenkamertje, het was hartje winter en de kachel deed het al een week niet meer. Vier electrische kookpitjes waren de enige verwarming. Anneke kwam binnen met haar muts op en handschoenen aan, en heeft deze niet uitgedaan. Bibberend van de kou stond ze in mijn keuken te zingen."