Zeven bands laten spelen in vijf uur tijd. Dat lukt alleen als je de optredens niet te lang laat duren en tevens de boel strak organiseert. In dat opzicht heeft Back2School-organisator Sander Ummelen naar eigen zeggen geleerd van vorig jaar. Gebruikte hij toen alleen de grote zaal van Willemeen, dit jaar wisselen bands in de grote en kleine zaal elkaar af. Omdat er zo al tijdens het voorafgaande optreden gesoundcheckt kan worden verloopt alles heel gestroomlijnd. Zo gestroomlijnd, dat het voor de bezoeker die alles wil zien een intensief gebeuren is. De opener van het festival is meteen een sterke: Flight195 blijkt een fantastische liveband. De opening met de drummer in vliegtuiguniform is lollig, de nummers zitten goed in elkaar en het spel is strak. Allersterkste punt van de band is frontvrouw JC, die mij doet denken aan Joyce Kennedy van Mother’s Finest. Met haar geweldige stem en dito performance geeft ze de toch al puike show een extra boost. Sowieso is het een prestatie van de hele band dat er vol overgave wordt gespeeld, terwijl de zaal zo vroeg op de avond nog akelig leeg is. Minder sterk, maar wel de aandacht trekkend, is het optreden van Mr. Blue Sky. Hun kracht zit hem niet zozeer in de muziek, maar in de variatie. Daarin zijn ze dan ook meesters: geen twee nummers achter elkaar hebben dezelfde stijl, instrumenten of leadvocaliste. Als je dan tussendoor ook nog de gitariste een zak over het hoofd trekt en een taart uitdeelt aan fotograaf Mike Nicolaassen, kan je in elk geval geen saai optreden verweten worden. Overigens zijn bepaalde nummers wel degelijk de moeite waard - mij bevalt vooral ‘Spam Spam Bacon and Spam’- en de dames zijn ontegenzeggelijk gezegend met muzikaal talent en prima stemmen. Dat zou echter vooral een dag later blijken, met een langer en sterker optreden op het Wild Women Festival tussen verder bijzonder zouteloze acts. The Analog Project is gastheer van Back2School en gaat stevig tekeer in de grote zaal. De zanger loopt zich op Keith Caputo-achtige wijze aan te stellen en de band blaast keihard en strak door de speakers. De combinatie van sterke nummers en een energieke show wekt de indruk van een band met enorm veel podiumervaring, en dat is TAP natuurlijk ook. Het inmiddels al een stuk talrijkere publiek gaat voor het eerst echt goed los. Omdat het voor lokale bandjes vaak te hoog gegrepen is om een lange boeiende set te spelen, speelt iedere band vanavond slechts een half uur. The Analog Project had wellicht nog langer kunnen boeien, maar ook zij stoppen keurig op de geplande tijd. En net als je denkt dat harder tekeer gaan niet mogelijk is betreedt The Sin Committee het podium. Deze net een jaar jonge metalband speelt met zichtbaar plezier. Het is hard, het is strak, het heeft vaart... en de lol spat er vanaf. Had The Sin Committee zich niet door omstandigheden teruggetrokken voor de finale van Ernem Zweet, dan hadden ze een uitstekende kans gemaakt de winst te pakken. Volgend jaar wellicht, het is ze wat mij betreft van harte gegund. Na zo’n piek kan alleen maar een dal volgen. Feeler speelt op Back2School één van hun twee afscheidsconcerten en het lijkt erop dat de heren in hun hoofd al met volgende projecten bezig zijn. Kwaliteit kan ze niet worden ontzegd en strak spel ook niet. Er is hier simpelweg een club goeie muzikanten aan het werk, maar dan ook letterlijk aan het werk. De capriolen (wilde sprongen, doorspelen met gitaar in de nek) komen routinematig over. De muziek vind ik ook wat cliché (“spierballenrock”, zegt mijn buurman), maar het publiek vindt het tof. De zaal staat vol en de voorste rijen gaan helemaal los. Absoluut een succesvol optreden, en dat ik er maar weinig aan vind is mijn probleem. Nog twee bands volgen, maar niet iedereen wacht daar nog op. Wellicht zijn velen speciaal voor Feeler gekomen. Die mensen missen een bandje dat aankondigt de tent finaal op zijn kop te gaan zetten. Dat dat vervolgens niet lukt, ligt niet aan het optreden. De band, Rise A Thousand, heeft pech met de plek in de line-up. Voor de vermoeide festivalbezoeker - de optredens volgen elkaar in een moordend tempo op - is de show van het zesde bandje, precies tussen grote namen Feeler en The Bloody Honkies in, hét moment om even bij te komen aan de bar of buiten op de stoep. Degenen die er wel zijn worden eerst negatief verrast (“wat een gekrijs!” is mijn eerste gedachte), maar al snel positief gegrepen door de loeiharde muziek van het vijftal. ‘Screamo-metal’ is de term die de band zelf gebruikt en die naam dekt de lading volledig. Dan hebben we het niet over rommelige muziek en wat loos geschreeuw, maar over kenmerken als ‘snel’, ‘snoeihard’ en ‘ultrastrak’. Als je van plan bent de zaal totaal op zijn kop te zetten moet je er helemaal voor gaan en dat doen de mannen dan ook. Het kan hen niet deren dat er maar weinig publiek staat, Rise A Thousand en een handvol bezoekers hebben de grootste lol. Afsluiter The Bloody Honkies krijgt terecht meer tijd dan de andere bandjes en gebruikt die op de manier die we van ze kennen. Het rockt weer zoals het hoort. Wel heeft het optreden minder vaart dan de vorige keer dat ik ze zag, toen reeg de band in een moordtempo een hele rits eigen nummers aaneen. Nu worden nummers langer uitgesponnen, wordt er veel leentjebuur gespeeld bij bekende artiesten en komen Rutger van With Ice en leden van De Staat een stukje meezingen. Kortom, een minder overdonderend optreden dan normaal, maar wel een gezellig samenzijn en precies de juiste afsluiter voor dit festival. Met de platen van dj @-chill-E eindigt een lange avond. Bij een festival dat zo goed verloopt en met zo’n prettige sfeer kan het niet anders of een traditie is geboren. Organisator Sander Ummelen is uiterst tevreden: “Dit is het soort festival waar ik zelf naartoe zou willen gaan”.