Phantom Puercos, wat zoiets betekent als spookvarkens (zie ook de vrolijke big in het logo van de band), vieren vanavond de release van het nieuwe album voor een vol Doornroosje. Maar eerst mag Nootuitgang-winnaar Marten de Paepe met zijn luistervriendelijke gitaarmelodieën het publiek opwarmen. Zijn liedjes behoeven de broodnodige introducties en zo komen wij te weten dat Marten zijn inspiratie vooral vindt in onderwerpen als wandelen, vogels en het avondeten. Over dit laatste gaat 'Island in the Sea', waarbij ik het wel aandurf een vergelijking te trekken met virtuoos Jeff Buckley, alleen dan wat pretentielozer en minder beladen. Juist dát maakt het optreden van Marten een zeer aangename ervaring. Zijn americana is een prima begin voor wat komen gaat; het belooft een leuke Amerikaansgetinte avond te worden, weliswaar met een vleug Nijmeegse nuchterheid. We wanen ons vanavond in heuse landelijke sferen, want Phantom Puercos hebben in een week tijd hun album 'Woold' opgenomen in een schuur, weten zij te vertellen. Opa's en oma's, neven en nichten, vrienden en vriendinnen en een handjevol niet aan de band gerelateerde geïnteresseerden zijn allemaal uitgenodigd voor de presentatie van de nieuwe plaat. Aangezien het hier een feestje betreft, kunnen we vanavond ook gretig graaien naar borrelnootjes en olijventapenade. Hun alt-country heeft wat weg van 16 Horsepower en Whiskeytown, en werkt vanaf de eerste noten aanstekelijk, zoals bij 'All Falls Down', een nummer van de nieuwe plaat. We krijgen hiermee een goed idee van wat we ervan kunnen verwachten. Zodra de banjo naar voren wordt gehaald voor 'Girl With the Long Blonde Hair', kunnen we ons werkelijk gaan wanen in de zuidelijke staten van Amerika. Ik sluit mijn ogen en beland spontaan in een willekeurige western waar stoelen en tafels aan de kant worden geschoven, en de whisky rijkelijk door de kelen vloeit. Enkele keren speelt bij mij ook het boerderijgevoel op, maar dat wil niet zeggen dat we hier zomaar naar een countrybandje staan te luisteren dat de avond vult met luchtige en vrolijke riedels. Phantom Puercos schrijven teksten over tragische levens, dromen en het leven in de goot. Met de banjo, mandoline en lap steel wordt een zeer on-Nederlands geluid neergezet, wat de band zelf ooit eens omschreef als country-noir. De essentie van dit genre wordt pas goed waargemaakt bij nummers als 'Snow' en 'Ten Dirty Nails'. Het bekende countrygeluid wordt door de heren ingekleurd met een indringend, jammerend gitaargeluid en donkere baspartijen, waardoor die sobere sfeer extra goed naar voren komt. Het zijn ook ingetogen nummers als deze die het vanavond wat mij betreft het beste doen. De mannen weten een volle set lang te amuseren. Het enige minpunt is echter dat er op sommige momenten een gevoel van déjà vu opspeelt. Toch weten de heren de set interessant te houden door een prima afwisseling van snelle en rustige nummers. Tevens breken zij het programma op door een aantal korte muzikale intermezzo's die het publiek scherp en bij de les houden, hoewel het aan enthousiasme niet valt te ontbreken vanavond.