Op de valreep kom ik net na vieren binnen in het Velpse K13. Daar blijkt meteen dat de K voor Kunst staat. Zo zijn de muren versierd met zorgvuldig gearrangeerde plukjes mos en grassprietjes. In het zaaltje achterin is het vandaag de beurt aan lichtere kunstvormen: de Arnhemse oudgedienden van Furtips en hun MySpace buddies van Hey Lover. Al tijdens de soundcheck doet het uit Portland, Oregon afkomstige Hey Lover sterk denken aan een ruiger, rommeliger, versie van The Moldy Peaches of The Fiery Furnaces met lekker veel distortion. Tijdens het daadwerkelijke optreden blijkt dat daar nog een flinke dosis punk aan wordt toegevoegd. Hey Lover is een duo van een gitarist/zanger/drummer met zwarte krullen en een kleine blonde drummer/toetseniste/zangeres met een hoogwaterbroek die aanstekelijke post-punk-noise-pop maken waarbij niemand stil zou moeten kunnen blijven staan. Dit publiek bewijst het tegendeel: het twintigtal dertigplussers in de zaal is maar met moeite in beweging te krijgen. Dat mag de pret niet drukken, want de energie straalt er van af tijdens de vele instrumentenwisselingen, zangers die in hun enthousiasme een couplet overslaan en zelfs een snaredrum die in het geraas omvalt en daarmee het einde van de set betekent. De chemie tussen de twee doet vermoeden dat met een enthousiaster publiek (en heel wat oefening, coördinatie en podiumervaring) ze een geweldige show neer zouden kunnen zetten. Jammer dat hun pittige melodieën nu te veel gesmoord worden in het vervormde punkgeluid, maar veelbelovend is het zeker. Dan Furtips. De vierkoppige band met stoere frontvrouw ontstond begin jaren ’90. Na een lange carrière van EP’s en albums, onder andere op het Amerikaanse underground label Ajax, keren ze nu terug in een bekende omgeving – met ouders in het publiek. Volgens hun MySpace is het ‘Noise Pop Deluxe’ en eigenlijk kan ik niets anders dan me daarbij aansluiten. De Arnhemmers maken poppy liedjes die doen denken aan een band als Camper Van Beethoven, met af en toe een mooi contrast van bijvoorbeeld een elektrische viool (die voor weinig anders gebruikt wordt dan het voortbrengen van enkele dissonante, langgerekte tonen). Helaas blijft ook Furtips de ellende van falende technologie niet bespaard. Al kort na aanvang van hun set knappen twee snaren en is de gitarist gedwongen om verder te spelen op het instrument van Hey Lover’s Justin Varga. De band redt zich hier prima uit door een intermezzo te spelen tijdens de gitaarwissel, maar loopt later tijdens een fijne toetsenpartij opnieuw tegen problemen aan. De kleine Casio synthesizer blijkt vals en de toetsenist/violist/gitarist/zanger (ook Furtips bestaat uit bekwame multi-instrumentalisten) durft de toetsen maar heel voorzichtig aan te raken, zeker omdat de standaard minder stevig blijkt dan gedacht. Gelukkig laten ze zich niet uit het veld slaan en pakken ze altijd de draad weer op met fijne liedjes en vaak goed in het gehoor liggende herrie. Afsluiter ‘Friends in Bands’ is nog even een mooie knipoog naar Justin Varga en Terah Beth Baltzer van Hey Lover die vooraan staan als voornaamste leden van de fanschare. Furtips blijkt precies wat te verwachten valt gezien hun geschiedenis: een kleine band met een internationaal karakter.