Na acht jaar was het zover, Beu kondigde aan dat ze hun vele instrumenten aan de wilgen van Kultuurhuis Bosch zouden hangen. Muzikale meningsverschillen waren ooit de kracht van deze bijzondere band, uiteindelijk bleken ze het einde in te luiden. Nog eenmaal kon het publiek genieten van de Arnhemse SpinKift. Een optreden van Beu is altijd een verkenning langs de randen van de muziek. Samples worden afgewisseld met trompet, orgeltjes smelten samen met gitaarlijnen en een zanger goochelt met drie megafoons. En zo ook deze laatste keer. Beu, de band, laat zien dat ze technisch goed zijn, originele ideeën hebben en immer smaakvol zijn in hun muzikale aankleding. De acteur die de rol van zanger speelt, is de grote theatermaker. Dit maal mag het publiek gezamenlijk het cd-hoesje vouwen van de nieuwe cd en krijg je zelfs potloodjes mee om de hoes thuis lekker af te maken. Een heuse kunstschilder maakt ondertussen live de afscheidskadoos voor de twee scheidende bandleden klaar. Leuk ideeen, maar Beu heeft het niet nodig. De nummers staan en ook tekstueel valt er genoeg te genieten. De samenzang is geweldig en als de band tijdens het laatste nummer de zaal in loopt, ontdaan van elke vorm van versterking om samen nog eenmaal te zingen, kun je als je goed om je heen kijkt het kippenvel zien opkomen. Met een gepaste, diepe buiging als eindresultaat! In de toegift spelen ze nog een keer de discoversie van een ouder nummer. De zaal vormt een grote polonaise en Beu krijgt het feestelijke afscheid wat ze verdient. Adieu én tot weerziens, als we de zanger mogen geloven. Het is weliswaar de laatse keer dat Beu deze nummers speelt, maar wie weet, ooit, andere nummers, andere tijden... Wij zullen wachten.