Voordat Superpitcher aan zijn vier uur durende set mag beginnen is het de beurt aan Giorgos Gatzigristos en Gui Boratto. Deze laatste heeft slechts een uurtje om een liveoptreden neer te zetten. Hij opent met wat rustige progressive platen, maar gaat al lekker snel over in wat vlottere techhouse. Het publiek kan het optreden waarderen en de sfeer komt er goed in. Echt veel hoogtepunten kent de set van de Braziliaan niet, maar het is gewoon goed en het publiek weet er op te bewegen.
Superpitcher (Aksel Schaufler) is de man die het moet doen vanavond. Op de website van Doornroosje werd hij aangekondigd als een dj wiens sound slechts tot zijn recht komt in een lang optreden. Als hij begint is de grote zaal weer helemaal vol, een gegeven dat Doornroosje blijft typeren. Omdat Superpitcher zeer rustig begint en hij toch vier uur bezig zal zijn, wordt het voor mij tijd om de kleine zaal, dit keer omgedoopt tot ‘Baby I’m Electric Area’, op te zoeken. Ook daar is het gezellig druk en gaat het er zelfs een stukje ruiger aan toe. Heerlijke electrogeluiden met een flinke bas zorgen voor veel vlotte danspasjes op de vloer. Marc Lansley en Shumy staan achter de draaitafels en hebben zichtbaar plezier in hun eigen kunsten. En dat mag ook wel, want in tegenstelling tot Superpitcher in de grote zaal krijgen zij het wél voor elkaar uren achtereen te presteren.
Het is opvallend hoeveel er op en neer wordt gelopen tussen de twee zalen. Het is de vraag waar dat aan ligt, maar grote kans dat Superpitcher de oorzaak is. Er wordt veel van hem verwacht, maar het optreden stelt zeer teleur. Omdat zijn set zo lang duurt, blijven veel mensen het toch proberen. Na ook weer even van zaal te hebben gewisseld is het jammer te moeten vaststellen dat Superpitcher niet super bezig is. Hij maakt te veel fouten en gebruikt te veel zeurende melodieën in de stijl van Zombie Nations Kernkraft 400. Af en toe lijkt het echt goed te gaan, maar dat wordt dan weer verprutst door een fout of een plaat die niet aansluit.
Het was een vrijwel onmogelijke taak om direct een week na een top Planet Rose weer een spektakel neer te zetten, maar het kan niet altijd geweldig zijn. Bovendien is het de taak van Doornroosje telkens weer iets unieks op het programma te zetten en was er wel degelijk ook publiek aanwezig dat de optredens wel kon waarderen. Achteraf bezien heeft Gui Boratto met zijn degelijke mixtechniek toch het betere optreden van de grote zaal neergezet. Superpitcher kon de hoge verwachtingen uiteindelijk niet waar maken. Voor wie de grote namen niet bevielen, was er altijd nog de kleine zaal, waar erg goed werd gedraaid . Maar de sfeer was ook nu weer meer dan geweldig, en dan is het eigenlijk altijd feest.