Zittend in de warme gloed van het haardvuur in een blokhut ergens op een waddeneiland hoor ik de wind en regen tegen de dakpannen slaan. Herfstige geuren prikkelen mijn neus. Over mijn schouder reikt een woest bebaarde wadloper me een mok warme anijsmelk aan en samen luisteren we naar de nazomerse klanken van de bard met de gitaar voor ons. Wanneer ik uit mijn dagdroom ontwaak, blijk ik me in de gezellige omgeving van Café Camelot te bevinden, de anijsmelk blijkt een frisse pils en de wadloper een net gekapte barmedewerker. De sfeer is er echter niet minder om. Kersvers winnaar van de Nootuitgang Marten de Paepe treedt vanavond op in zijn eigen 'huiskamer', Café Camelot, waar vanavond tevens singer-songwriter Lea haar klanken ten gehore zal brengen. Camelot is in korte tijd uitgegroeid tot een uniek singer-songwriter podium waar iedere dinsdagavond de betere binnen- en buitenlandse vertegenwoordigers van het ingetogen lied hun kunsten vertonen. Buiten is het met 20 graden allesbehalve herfstig, vandaar dat Marten start voor een vrijwel lege zaal. Al snel druppelen de liefhebbers binnen en halverwege zijn set weet Marten – en later ook Lea – zich verzekerd van een goed gevuld Camelot. Waarom Marten zich sinds kort 'beste studenten singer-songwriter' mag noemen is goed te horen: bijzonder inventief gitaarspel combineert hij met een diep en ingetogen stemgeluid, sporadisch afgewisseld met een hoge uithaal. Vooral de complexe gitaarstemmingen waarvan Marten zich bedient lijken te verwijzen naar het onnavolgbare gitaarspel van wijlen Nick Drake. Daar waar de introverte grootmeester echter minutenlang zwijgzaam zijn gitaar stemde voor een door hem heen kakelend publiek, beheerst Marten de kunst van het entertainen en praat zijn songs moeiteloos aan elkaar, onderwijl druk stemmend. Marten kiest vanavond voor het singer-songwriterschap in zijn puurste vorm en speelt zonder zijn vaste begeleidsters op cello en xylofoon. Het gebrek aan arrangement vangt hij moeiteloos op door zijn complexe tokkeltechniek en korte zelfgefloten intermezzo's. Met zijn spel legt hij een warm, hoogpolig tapijt neer waarop zijn volle stem zich gewillig neervlijt. Wanneer het tempo even lijkt te verslappen gooit Marten de versnelling een tandje hoger en sluit af met een stevige folky uitsmijter. Mooi slot van een geslaagd optreden en een stevig applaus valt hem ten deel. Uit een heel ander vaatje tapt Lea, die aftrapt met een hoge uithaal die even voorbij de pijngrens gaat. Duidelijk is wel direct dat Lea over een krachtig instrument beschikt: haar stem. Ook zij hanteert de gitaar als begeleidingsinstrument en wordt hierin vanavond bijgestaan door ene Ronnie. Lea bedient zich van eenvoudige en heldere songstructuren en haar gitaarspel sluit hierbij aan. Ze is op haar best wanneer ze met een fijne tokkel een stevige fundering onder haar songs legt, maar verliest zich vaker in hopmanesk akkoorden aanslaan. Als gitarist voegt Ronnie weinig aan het geheel toe. Zijn arrangementen fungeren nauwelijks als aanvullende partij en de interactie tussen beiden lijkt wat onwennig. Kreten als 'capo op fret 3' en 'Ronnie!', wanneer deze weer op het podium verwacht wordt, getuigen niet van een geoliede live-performance en brengen onbedoeld de sfeer van een repetitie met zich mee. Wanneer Ronnie echter de mondharmonica ter hand neemt, ontvouwt zich een breed scala aan klanken die mooi kleuren bij Lea's stem. In haar biografie valt te lezen dat Lea ook het bespelen van de piano machtig is, hetgeen mij een beter instrument lijkt om haar krachtige strot te begeleiden. Een opvallende cover van Green Day luidt het slot van de avond in en ook Lea krijgt de handen op elkaar. Beide artiesten lijken over voldoende talent beschikken om het nog ver te schoppen. Marten verzilvert binnenkort zijn gewonnen studiotijd bij Big Mouth Studios en Lea maakt zich op om te openen voor niemand minder dan Suzanne Vega.