Het is koopavond, activistisch Nijmegen trekt weer eens in parade door het centrum. Waar ze voor, of toch vooral, tegen zijn, wordt niet duidelijk: ze schreeuwen hard maar onverstaanbaar door de microfoon. De leuzen op de spandoeken zijn zó divers dat het gebeuren georganiseerd lijkt om dan maar gelijk tegen de hele wereld te protesteren. En wie weet is dat ook domweg het geval. Weinig subtiel, maar een stel schreeuwerige types die door de straten stampen is in ieder geval niet ongemerkt voorbij gegaan. Een dag eerder wordt er ook lawaai gemaakt voor het goede doel. 'Make some noise against discrimination' is een benefietavond georganiseerd door een groep studenten ten faveure van Amnesty. Bij de vervelende clichétitel die deze avond meekrijgt, verwacht je de anderhalf-akkoordenpunk of krijsende metalcore, maar op deze avond geen schreeuwerige types en gestamp. Nee, klinkende namen uit de locale pop rock scene op het affiche: Marten de Paeter, Arcane Drive en Please, Call me Richie. Of tenminste, dat is wat ondergetekende na een uitgebreide speurtocht ergens in een duister hoekje van de landelijke Amnesty-site heeft gevonden. Op de Trianon-site enkel een korte aankondiging onder de titel 'Benefietavond voor Amnesty' en met zo'n aankondiging alleen haal je popminnend Nijmegen natuurlijk niet binnen. Buiten de organisatie, de bandjes en de vaste bezoekers (die veelal lekker op hun stoeltjes in het café blijven zitten en de bands in de achterzaal blijkbaar de vier eurootjes niet waard vinden) is er dan ook geen kip. En Marten de Paeter is ook al nergens te bekennen. Ach, dat is een beetje flauw. Natuurlijk bedoelt de organisatie Marten de Paepe aan te kondigen, de singer-songwriter van allure. Of zoals Arcane Drive het op hun weblog mooi verwoorden: "We hadden de eer samen te spelen met een grootheid". Zo, dat zijn nog eens mooie woorden van erkenning. Maar erkenning krijgt hij vanavond niet van het publiek, hoe goed hij ook zijn best doet. Hij brengt ook nu weer met verve zijn zoete luisterliedjes. Liedjes die hij, zo bekent hij deze avond, ook wel eens in zijn raam gezeten te berde brengt, begeleid door tjilpende vogeltjes, die ondertussen ongetwijfeld volop genieten van zijn warme natuurlijke stem. De setting van deze avond is helaas minder romantisch, een groot deel van het publiek vindt het nodig lekker door zijn nummers heen te blijven kwekken. Praatzieke concertbezoekers zijn een bekende plaag, maar voor ingetogen luisterliedjes dodelijk. Kwalijk. De mannen en vrouwen van Arcane Drive doen het leuk, hoewel het in het begin van het optreden lijkt alsof het het allemaal toch 'net niet' is. De drums overheersen nogal, wat ook aan het zaaltje kan liggen, maar ook de andere instrumenten lijken niet helemaal perfect op elkaar afgestemd te zijn. Datzelfde geldt voor de stemmen; hoewel zowel de zanger als zangeres een fijn geluid laten horen, zit het er in de samenzang soms toch net naast. Ze spelen een soort van ingehouden rock. Als ze het een paar nummers later nog wat rustiger aan gaan doen, er even goed voor gaan zitten met akoestische gitaar, percussie in plaats van drums en meer verstilde liedjes, klinkt het nog wat overtuigender. Tenslotte rocken ze in het laatste nummer nog even zodanig dat het tot dan toe schuchtere publiek aan het swingen slaat. Bravo! Na een laatste uitleg van een 'landenexpert' van Amnesty, die tussen de optredens door wat vertelt over discriminatie van minderheden in Griekenland, Turkije en Rusland, mag Please, Call me Richie nog z'n ding doen. Opnieuw strak en overtuigend, zoals ze recentelijk bij Kaf en Koren ook al lieten zien. Voor de jury niet genoeg om de finale mee te bereiken, wel meer dan voldoende om deze avond op waardig knallende wijze af te sluiten.