Stiekem draaien The Rain Poets ondertussen al heel wat jaren mee. Al in 2000 bundelden de Arnhemmers Ries de Wit en Armand Wijskamp voor het eerst de krachten onder deze naam en samen heeft het duo al het een en ander weten te bereiken. Een handvol live-promo's, een tweetal ep's en al een aardig palmares aan optredens, waarbij hun publieksprijs op de singer-songwritersversie van Ernem Zweet van vorig jaar nog redelijk vers in het geheugen ligt. Toch kan de release van 'XL' een doorstart genoemd worden.
Optreden met een heuse band doet het tweetal al wat langer, maar nu is dit samenspel voor het eerst ook in een studio vastgelegd. Wat betekent dit echter voor het vertrouwde geluid van de regenpoëten? Eigenlijk valt het verschil nog wel mee. De steun van extra instrumenten zorgt weliswaar voor wat meer diepgang en dynamiek in het geluid, maar het liedje an sich blijft toch het ankerpunt. Schiet opener 'Awful Crime' de eerste paar seconden nog venijnig uit de startblokken, al snel blijkt het loos alarm te zijn. De bruggetjes zijn dan wel van een extra dosis peper voorzien, aan de kern staat toch een nummer dat ook prima overeind blijft zonder de extra instrumentatie.
Organischer klinkt het samenspel bij het Jeff Buckley-achtige 'Touch Me'. Maar de extra steun is pas echt van toegevoegde waarde bij 'One by One', waarbij de extra diepgang in het geluid een dreigend, beklemmend sfeertje weet te creëren dat perfect past bij de donkere thematiek van het nummer. Het is daarbij juist jammer dat The Rain Poets zich tekstueel toch wat vergalopperen in deze track met hun politiek getinte draai aan de "murderballad", ingegeven door martelingen en verkrachtingen (!) in veraf gelegen, duistere gevangenissen. Met name bij 'One By One' steekt een vaker gehoorde kritiek op het werk van de Poets toch weer de kop op: muzikaal zit het prima in elkaar, maar tekstueel kan het allemaal wat geforceerd en onecht overkomen. Een wat oprechtere snaar weten de heren dan weer wel te raken bij het smaakvolle 'Feel the One', een sober gearrangeerde pianoballad over vervlogen liefde.
Weliswaar een herkenbaar en vaak bezongen onderwerp, maar ook een stuk minder bevreemdend dan, pakweg, een epos over iemand die één voor één zijn folteraars afmaakt. Muzikaal gezien zorgt de toevoeging van extra bandleden in elk geval voor een wat rijker en afwisselender geluid, al halen The Rain Poets nog lang niet het maximale uit de mogelijke wisselwerking met drie extra leden. Af en toe is het toch iets te vaak "Rain Poets +3" in plaats van een echt organisch geheel, dus daar zit zeker nog de nodige groei in. Desalniettemin is deze "XL"-versie van de band een interessante nieuwe koers voor de Arnhemmers - eentje die wellicht in de toekomst nog voor mooie dingen kan zorgen.