Kaf en Koren staat vaak garant voor jonge, frisse bands. In de eerste band zitten echter enkele leden waarvan je toch mag hopen dat ze niet meer studeren. Na nog een keer goed kijken blijkt Aestatic een oude bekende, in 2005 streden beide gitaristen ook al in deze bandwedstrijd voor studenten. Nu worden ze aangevuld met enkele ervaren muzikanten die de muziek nog dieper onderdompelen in een progrockbad waar de symfonische synths vanaf druipen. En hoe technisch en strak het ook allemaal mag zijn (een groot gedeelte van het publiek kijkt tijdens het eerste pats-met-je-skills-instrumentaaltje alsof ze een peuter Rubiks kubus zien oplossen), onderdompelen is daarbij wel het juiste woord. Nog enigszins eigentijdse referenties als Paradise Lost en Orphanage verzuipen nu ten faveure van klassieke progmetal alsof het einde van de muziekgeschiedenis zo'n dertig jaar geleden is geschreven. Bij zulke bombastische muziek hoort eigenlijk ook een theatrale presentatie. Wat dat betreft is de bassist (7 snaren, bandana, kerstverlichting en duikerspak) al op zijn minst opmerkelijk te noemen. Ook de zanger valt op een Ronnie James Dio-achtige manier op, maar weet dat niet goed te maken met zang van formaat. Integendeel juist, en als je dan ook nog gaat lachen om je eigen fouten gaat het laatste greintje geloofwaardigheid helemaal verloren. Erg jammer, want Aestatic bestaat verder uit supermuzikanten. Daar een superband van te smeden is vooralsnog een tweede. Bij de naam Ragtag & Bobtails zou je wellicht een rockabilly band verwachten, maar aanvankelijk lijkt het gewoon een doorsnee hiphop act. Gelukkig duurt het niet lang totdat de saxofonist lekker is warmgeblazen en de teksten en muziek minder gebruikelijke kanten opwaaien: de Bobtails laten zich ook van hun funky, jazzy en soulvolle kant horen. Hoewel het totaalgeluid soms nog wat verder aangekleed mag worden, is dit een band die je (mede dankzij het overslaande enthousiasme van de bassist en de veelzijdige rapper) zonder veel risico kunt inzetten op verhoging van de feestvreugde! The Ceiling heeft een stevig nineties rockgeluid. De band zal het dan ook vooral goed doen onder de altojeugd in randgemeenten, waar je nog ongegeneerd met Deftones, RHCP, Nirvana en andere shirtklassiekers uit de Large kunt rondlopen. Niet echt een jong en fris geluid dus, maar wellicht is de band zelf nog te jong om een eigen geluid ontwikkeld te hebben. The Ceiling maakt veel gebruik van hardcore-achtige grooves. Terwijl die bruut zouden moeten overkomen, kabbelen ze uiteindelijk vanwege gebrek aan variatie helaas tot vervelens toe door. Daarnaast zijn de nummers door de getormenteerde (en nogal geforceerd) diepe zang vrij monotoon. In enkele nieuwere nummers wordt daarin meer afwisseling gezocht en weet The Ceiling de verloren aandacht toch terug te winnen. Dat deze laatste band uiteindelijk op 46 % koren eindigt, betekent niet dat ze hun instrumenten ondersteboven vasthouden. Wel dat de jury voorzichtig is met het uitdelen van punten, wat ook blijkt uit de 55 % van Aestatic. Ragtag & Bobtails gaat voorlopig zuinig aan de leiding met 66 %. Het is aan Press Play, Boolean en Segunda om dat tijdens de tweede voorronde op 15 januari te overtreffen.