De Fine Fine Music Tour van Excelsior presenteert vier acts (de aangekondigde Dan Deacon moet wegens ziekte verstek laten gaan) voor de prijs van een. Dat zorgt niet voor een afgeladen volle zaal, maar het is wel gezellig druk in Doornroosje. Dit pakt helaas verkeerd uit voor Anni Rossi, die de avond opent. Een nummer lang houdt het publiek vol, daarna wordt het al snel beschamend rumoerig. Als ze een nummer aankondigt als 'a quiet song' houdt dat een minuutje stand. Haar muziek, die zowel intiem als complex is, heeft meer aandacht nodig. Ook de Cure-cover 'Inbetween Days' krijgt het niet voor elkaar. Gelukkig tref ik haar later op de avond nog in een kleedkamersessie, waar de muziek meer tot haar recht komt. De Italiaans-Amerikaanse singer-songwriter-met-viool-in-plaats-van-gitaar gebruikt haar instrument strijkend, tokkelend en als percussie-instrument. Haar jarenlange ervaring (ze schijnt vanaf haar derde te spelen) is overduidelijk en imposant. Dan gaat de knop om. Scram C Baby rockt op het podium harder dan op hun laatste plaat, waar de Amsterdammers meer lo-fi knip- en plakwerk laten horen. Live worden ze dan ook versterkt door Leon Carels (Blues Brother Castro) en Henk Jonkers, die ook al bij Hallo Venray en Do The Undo achter de drums zit. Zelfs als Jonkers bij Kane zou drummen zou ik nog er met plezier naartoe gaan, wat een prachtige muzikant is dat! Het is dus jammer dat hij het halve optreden onzichtbaar blijft, tot de lichtman erachter komt dat er boven de drummer ook nog wat lampjes hangen. Maar ook zonder spot op het drumstel valt er veel te genieten. De nummers zijn eigenzinnig en toch toegankelijk, en na de ingetogen Rossi slingeren ze een volle bak energie de zaal in. Hierna betreedt Johan het podium en het wordt duidelijk waar iedereen voor komt. Het publiek staat als bij toverslag massaal vooraan bij het podium. Johan heeft de volle aandacht, het mooiste (lees: netste) geluid en een repertoire dat zich uitstekend leent voor een akoestische benadering. Waar ze afgelopen zomer ietwat misplaatst op het enorme Waalkadepodium stonden, lijkt de band nu stevig in zijn element. Spannend wordt het echter niet bepaald, eerder degelijk en vakkundig. Of dat nu een aanbeveling is voor een popconcert laat ik in het midden, maar het publiek en de band hebben er absoluut lol in. Als laatste de Hospital Bombers, wiens debuutplaat Footnotes prima is ontvangen door de pers. Ik had er nog geen noot van gehoord en was dus zeer benieuwd. Drummer Marc van der Holst ken ik als tekenaar van absurdistische strips als Spekkie Big. Wat wordt dat op een podium? Nou, leuk dus! De drie-minutenpop is op zichzelf al meer dan prima, maar wordt door de fijne samenzang van zanger en zangeres, viool- en toetspartijtjes en een prettig nonchalante presentatie prima afgemaakt. Fijne band dus, en een prima afsluiter. Ik vond het al raar om te zien dat Johan niet als laatste speelde, en de spanningsboog van de avond werd er dus een van zacht naar hard naar zacht naar hard, maar ik denk niet dat ik het anders had willen zien. Excelsior heeft een prima feest georganiseerd: muziek in de zaal, muziek in de kleedkamers en pauzevermaak in de vorm van een popkwis op niveau. Muziekminnend Nijmegen kwam voor Fine Fine Music, en dat kreeg het ook. Als ze nu nog maar eens leren om hun mond te houden...