Voor de argeloze voorbijganger moet de NDRGRND afgelopen vrijdag een vreemd spektakel zijn geweest. Om tien uur staat het al bomvol met vriendelijke oude gezichten die niet bepaald tot het vaste NDRGRND-meubilair behoren. Is er een bingo-avond gaande? Of gaat het hier om de afterparty van de huishoudbeurs? Niks van dit alles. De band Anavarin houdt vanavond een feestje om de release van een nieuwe demo-cd te vieren, en dat moet natuurlijk met al hun ooms en tantes, oma’s en opa’s, en neven en nichten. Het belooft een avondje te worden met veel sherry en jonge klare. Anavarin kennen we natuurlijk vooral van hun overwinning bij Schoolbands A Gogo en de publieksprijs bij de Roos van Nijmegen eerder dit jaar. Toen wisten ze vooral indruk te maken met een redelijk volwassen stonergeluid, dat je eerder zou verwachten bij een gepokt en gemazelde veteranenband. Om tijdig op de bescheiden hype rond de band in te spelen, bracht het viertal eerder dit jaar al de live-demo ‘Among the Crowd’ uit, een redelijk visitekaartje van het bandgeluid. Maar voor de echte audiofielen is een studiodebuut natuurlijk nog een stuk interessanter. Met de release van ‘Morning Haze’ nu wordt die belofte eindelijk ingelost. Over het algemeen zijn cd-presentaties van lokale bandjes sobere aangelegenheden, met drie man, een paardenkop en een goede fles whisky. Anavarin daarentegen pakt vanavond eens flink uit, met een decor van maagdelijk witte doeken en smaakvol blauw licht, een volledige garderobe aan bandshirts in de verkoop, en een zaal vol goedgeluimde grijsaards en enthousiaste stonerfanaten. En met een setlist van anderhalf uur lijken ze grootse plannen te hebben, zeker als je beseft dat ze een cd presenteren met welgeteld vier nummers. Toch zegt het aantal tracks niet bijster veel, want naar goed stonergebruik weten ze alle nummers flink te rekken. Ondanks de ietwat statische podiumpresentatie slagen ze erin met de muziek de aandacht goed vast te houden. Het niet optimale geluid zorgt ervoor dat de vocalen niet helemaal uit de verf komen, maar dat is met de zompige klanken van Anavarin allerminst een probleem. Het zijn juist de lang uitgesponnen instrumentale stukken, met hier en daar wat invloeden uit het metalstraatje, die het bandgeluid bepalen. Ondanks de epische lengtes zijn de liedjes uiteindelijk toch een keer op, en moet je je toevlucht nemen tot covers. Juist deze zorgen voor veel beweging in het publiek: de jeugd begint spontaan een pit, de ooms en tantes zoeken hun toevlucht tot de bar. Dit is ook het moment dat je merkt met uitstekende muzikanten te maken te hebben. Ze schudden net zo makkelijk ‘Gay Bar’ van Electric Six eruit als een stonerklassieker van Masters of Reality. En Josh Homme zal zich voorlopig nog niet in zijn toekomstige graf omdraaien om de prima vertolking van ‘A song for the dead’. Het publiek reageert natuurlijk het best op de covers, maar het eigen werk doet het ook niet verkeerd. Wat ons betreft houdt Anavarin het predikaat ‘veelbelovend’, maar ze zijn al aardig op weg naar volwassenheid. Als ze in de toekomst werken aan de podiumpresentatie en zich vooral concentreren op het eigen werk, gaat stoner-minnend Nijmegen nog mooie tijden tegemoet.