Dag twee in de Avenue Lounge op Sonsbeek Avenue deed de naam van het podium niet veel eer aan. Er bleek vrijdag weinig te loungen, maar erg was dat niet. Het begint nog relaxt met Vrienden van de Duitse keuken. Dit duo, bestaande uit Robert Deters en Remco van Limburg, maakt geluidskunst. Heel langzaam bouwen zij een muzikaal behangetje van het type 'prima dat het er is, zolang het niet te veel opvalt'. Wat er precies gebeurt, blijft een geheim. De heren hebben een koffer op een tafeltje staan en hun handelingen vinden plaats achter de omhoogstaande klep. Af en toe zie ik een cassettebandje verdwijnen en verschijnen. Op het laatst praat de helft van het duo door een microfoon waarbij zijn stem flink vervormd wordt, zodat je geen idee hebt wat hij zegt. Lounge is hier het goede woord. Vrienden van de Duitse keuken is niet slecht of vervelend, maar echt spannend wordt het ook nergens. Dit is meer muziek om te draaien vlak voordat je lekker gaat slapen. En dan is het ineens gedaan met de lounge, want een ander duo betreedt het podium: Captain Hell & the Sweet Monica's. Deze Arnhemse electropunkers gooien het over een hele andere boeg en slingeren vunzige beats, gierende gitaren en absurde teksten het beduusd kijkende publiek in. De beats komen volledig uit de Apple en de gitarist gebruikt de eerste zes nummers een basgitaar om daarna over te stappen op een te coole gitaar. De zanger probeert zo sexy mogelijk over te komen met een nonchalante sigaret in de hand en zingt zowel in het Engels als in het Duits. De band speelt zelfs Eisbär van Grauzone om ook de oudere toeschouwers te vermaken. Het is duidelijk te zien dat het voor de jongens nieuw is om voor een zittend publiek te spelen, maar ze slaan zich er dapper doorheen. Dit is muziek die hard en vunzig moet, de Avenue Lounge is daar niet echt geschikt voor. Captain Hell & the Sweet Monica's staan op 8 september in de Club 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen in Kultuurhuis Bosch. Daar mogen ze echt los en zullen we de ware aard van het beestje leren kennen. Al die gekken die beweren dat Elvis nog leeft, hebben het helemaal mis. HIJ IS DOOD!! En dat al dertig jaar lang. Maar niet getreurd, hij laat zich er niet door afschrikken. Speciaal voor de Sonsbeek Avenue komt hij terug uit zijn graf en laat horen dat hij het rock 'n rollen nog niet is verleerd. Als Dead Elvis & His One Man Grave laat hij horen dat je onder de grond voldoende tijd hebt om nieuwe nummers te schrijven. Ook aan enthousiasme heeft hij niets ingeboet. Hij rent richting podium met zijn glitterpak aan, begeleid door zijn manager die onherkenbaar is gemaakt met een zwart masker. Elvis' gezicht heeft te lijden gehad onder de aftakeling, maar gelukkig zit zijn haar nog perfect. Hij speelt gitaar, bedient met zijn rechtervoet de bassdrum en met zijn linker de snare. Swingende songs worden afgewisseld met rustige, soulvolle nummers. Natuurlijk is dit een mooie act, maar muzikaal klinkt het ook nog eens goed. Dead Elvis vermaakt het publiek prima en stopt op het juiste moment, precies op het punt waarop de nummers op elkaar beginnen te lijken. Daarna is het aan dj le Di om de hipste plaatjes te laten horen. Met zijn heerlijke electronica en exotica krijgt hij zelfs wat luie konten uit de zitzakken om de dansvloer te vullen.